“เดี๋ยวค่อยโทรไปอีกรอบตอนค่ำๆ พี่วัตน่าจะถึงแล้ว เราโทรไปบอกให้พี่วัตใจเย็นๆ ดีกว่า”
เพียงแพรเสนอ ทุกคนจึงแทบจะไม่ไปไหน อรนภัสร้อนใจโทรไปหากฤษณะก็ไม่ติด
“อย่ากังวลไปเลย อาจไม่มีอะไรก็ได้”
ไวกูรณ์ปลอบใจทุกคน ก่อนที่เขาจะขอตัวพาภรรยาและน้องสาวกลับบ้าน
เมื่อผ่านไปหลายชั่วโมง... เพียงแพรรีบกดโทรศัพท์หาพี่ชายทันที โดยมีพี่สะใภ้นั่งประกบอยู่ข้างๆ
“พี่วัตถึงไหนแล้ว”
เพียงแพรยิงคำถามใส่พี่ชายทันทีที่อีกฝ่ายรับสาย
“อยู่หน้าบ้าน”
เสียงเข้มที่ตอบกลับมาทำให้ทั้งสามมองหน้ากันเลิ่กลั่ก
“พี่วัตใจเย็นๆ นะคะ”
เพียงแพรเอ่ยเตือนพี่ชาย จะบอกว่าอรนภัสอยู่ที่บ้านนี่แหละก็ไม่อยากบอก ในใจยังหมั่นไส้พี่ชายไม่หาย
“ไม่เย็นโว้ย เมียหายทั้งคน แค่นี้นะ ใครให้ที่หลบซ่อนเมียฉัน ยิงทิ้งสถานเดียว!!! ตู๊ดๆๆๆ” เสียงดุดันของภวัตทำให้อรนภัสร้อนใจยิ่งขึ้น
ทางด้านภวัตเดินทางมาถึงกรุงเทพฯ อย่างร้อนรน เสียงกริ่งหน
