“ไม่ไป”
เพียงแพรตอบเสียงเรียบ รอฟังคำพูดของพี่ชาย ภวัตเอามือลูบท้ายทอยเก้อๆ ไปเหมือนกันเมื่อต้องเอ่ยประโยคที่คิดว่าจะไม่มีวันออกจากปากของเขา เขาสำนึกผิดจริงๆ ตอนนั้นไม่ได้ต้องการจะแกล้งภรรยาให้เธอเสียใจร้องไห้ แต่เพราะโกรธที่เธอทำอะไรโดยพลการไม่ปรึกษาเขาเลย เขาคิดว่าทำแบบนั้นต่อไปเธอจะไม่กล้าขัดเขาอีก ถึงตอนนี้เขารู้แล้วว่ามันไม่ใช่ ต่อไปสัญญากับตัวเองว่าจะไม่ทำให้เธอเสียใจอีก มีอะไรก็จะพูดกันให้รู้เรื่อง ครั้นจะให้เขาเอ่ยออกมาตรงๆ มันก็กระไรอยู่
“ไม่ได้ข่าวคราวพี่สะใภ้แกเลย”
ภวัตพูดขึ้นลอยๆ เพียงแพรกับภูวดลมองหน้ากันยิ้มๆ
“อืม คิดถึงเค้าล่ะสิ” น้องชายและน้องสาวรับคำ ก่อนจะพูดพร้อมกัน รอฟังพี่ชายขี้เก๊กพูดต่อ
“ก็คิดถึงเค้า ป่านนี้เป็นไงบ้างก็ไม่รู้ คิดถึงยัยหนูด้วย หายโกรธหรือยังก็ไม่รู้ หรือว่ายังโกรธอยู่”
ภวัตพูดเก้อๆ เมื่อต้องเอ่ยความในใจให้น้องๆ ฟัง
“รักเค้ามากเหรอพี่อรน่ะ”
