“เราค่อยมีลูกกันใหม่นะน้องนะ อีกอย่างดอกปีบก็กำลังตั้งท้อง อย่างไรพวกเราก็มีลูกอยู่แล้ว”
“ลูกของเมียน้อยคุณพี่ มิใช่ลูกของน้องเสียหน่อย ถ้าน้องอยากมีลูกอีกครา ก็คงอยากมีลูกของตัวเองเจ้าค่ะ แต่น้องคิดว่าไม่มีน่ะดีแล้วเจ้าค่ะ”
“ทำไมล่ะ” หลวงอัฐเอ่ยถามพลางขมวดคิ้วเข้าหากัน
“ก็คุณพี่ไม่รักลูกของน้อง แล้วน้องจักอยากมีลูกไปทำไมกันล่ะเจ้าคะ”
“กลับมาครานี้น้องพูดจากระทบกระแทกแดกดันพี่เหลือเกินนะแม่ดอกรัก”
“น้องเปล่านะเจ้าคะ น้องแค่พูดความจริงเท่านั้น คนเราต้องยอมรับความจริงให้ได้สิเจ้าคะ”
“น้องมาเหนื่อย ๆ ไปพักผ่อนก่อนจะดีกว่า”
“น้องไม่ค่อยสบาย เจ็บออด ๆ แอด ๆ มาตลอดตั้งแต่แท้งลูก น้องขอห้องพักที่ไกลผู้ไกลคนหน่อยจักได้ไหมเจ้าคะ”
“ได้สิ เอาที่น้องสบายใจเลย” หลวงอัฐเอ่ยอนุญาต
“น้องกราบขอบพระคุณนะเจ้าคะคุณพี่” ดอกแก้วก้มลงไปกราบแทบอกของพี่เขย พลางยิ้มหวานยั่วยวน หลวงอัฐเห็นดังนั้นก็ถึงกับตาพ
