“อย่างนั้นรึ” หลวงอัฐเอ่ยขึ้น พลางยิ้มออกมา คิดว่าเมียที่หนีหายไปซมซานกลับมาหาตัว
“คุณหญิงป้าของคุณหลวงก็มาด้วยเจ้าค่ะ” พอได้ยินประโยคนั้นทำให้หลวงอัฐยิ่งมั่นใจว่าดอกรักไม่มีที่ไปเลยซมซานกลับมาหาตน โดยเข้าหาผู้เป็นป้าของเขา ฉลาดนักนะ
“สุดท้ายก็ไปไหนไม่รอดสินะ” หลวงอัฐยิ้มเยาะพลางออกไปที่ห้องรับรองแขก โดยตอนนี้ดอกปีบได้ออกมาดูว่าดอกรักกลับมาจริง ๆ อย่างที่บ่าวไพร่ในเรือนมาแจ้งจริงหรือไม่
ดอกปีบนึกสงสัยว่าเหตุใดดอกรักถึงได้กลับมาอีก เจ็บหนักถึงขนาดนั้น ผัวไม่ชายตาแลสักนิด แต่เห็นท่าทีดีใจและภาคภูมิใจเสียหนักหนาของสามีที่เหมือนกับว่าอีกฝ่ายยอมกลับมาหาเพราะไม่มีที่ไป ก็นึกหมั่นไส้ไม่น้อย
ดอกแก้วมองชายหนุ่มซึ่งเป็นสามีของพี่สาวก่อนจะยิ้มหวานส่งไปให้
“หลานกราบครับคุณหญิงป้า” หลวงอัฐค่อนข้างอ่อนน้อมกับผู้เป็นป้ายิ่งนัก
“ตามที่เคยพูดกันเอาไว้ หลานจักต้องดูแลแม่ดอกรักให้ดี อย่าให้ท่านเจ้าคุณ
