นับถือความใจเด็ดของดอกรักอยู่มาก หล่อนดูอ่อน ๆ มิได้แก่นทโมนเหมือนดอกแก้วผู้เป็นน้องสาว แต่เมื่อตัดสินใจแล้วก็มีความเด็ดเดี๋ยวไม่ฟูมฟายอันใดอีก
“ฉันจะไปตามหาแม่ดอกแก้วเอง มิต้องเป็นห่วงไปดอกหนา อาการป่วยของแม่ดอกรัก ให้เอื้อ น้องชายของฉันดูแลเถิด เอื้อเป็นหมอที่เก่งเรียน หากให้เอื้อรักษาแม่ดอกรักอย่างต่อเนื่อง อาจจะอาการดีขึ้น”
“ฉันกราบขอบพระคุณพี่เกื้อมากเจ้าค่ะ” ดอกรักยกมือไหว้เกื้อเพื่อกล่าวขอบคุณ แม้เขาจะเป็นว่าที่น้องเขย แต่อายุก็มากกว่าหล่อนหลายปี
เอื้อมีบ้านพักอยู่ที่พระนคร เป็นบ้านของปู่ย่า เพื่อให้เขานั้นได้มีเวลาไปมาหาสู่ดอกรักและดูแลรักษาอาการเจ็บป่วยของหล่อนได้สะดวก เขาจึงพำนักอยู่ที่นี่ บิดามารดาของดอกรักรู้เข้าก็ยินดีเป็นอย่างยิ่ง เพราะอยากให้บุตรสาวคนโตหายเจ็บป่วยกลับมาแข็งแรงอีกครั้ง
ดอกรักบอกที่อยู่ให้แก่เกื้อได้รับรู้ เพื่อให้เขาไปตามดอกแก้วที่ลำปางถูก ฝากฝังให้ช่วยพา
