กับดักรัก...รอยเสน่หา

งานฉลองเรียนจบชั้นมัธยมศึกษาตอนปลายโรงเรียนมัธยมศึกษาแห่งหนึ่ง ลลินลูกสาวเจ้าของร้านทองที่มีสาขากว่าห้าสาขาในจังหวัดนี้ เธอแอบมองเพื่อนชายที่เธอแอบชอบมานานแสนนาน นั่นก็คือชายแดน ลูกชายเจ้าของโรงแรมใหญ่ที่มีสาขาอยู่ทั่วประเทศ วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วที่เธอและชายแดนจะได้พบกัน ลลินต้องการบอกความรู้สึกของเธอที่มีต่อชายหนุ่ม เผื่อบางทีชายหนุ่มจะใจตรงกันกับเธอ “แดนเราขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ” ลลินรวบรวมความกล้ากล่าวกับชายแดน ซึ่งชายหนุ่มก็พยักหน้ารับแล้วเดินตามร่างเล็กของหญิงสาวออกไป “เราชอบแดนนะ” ลลินเอ่ยเสียงสั่น เธอควบคุมความรู้สึกที่มีไม่ได้เลยเลย ในใจก็คาดหวังคำตอบของชายแดนจะตรงกับที่เธอต้องการ “เราขอโทษนะลิน แต่เรามีคนที่ชอบอยู่แล้ว” ราวกับฟ้าฟาดลงมากลางใจ เมื่อได้ยินคำตอบของชายหนุ่ม ร่างบางของลลินกำลังสั่นเทิ้มด้วยความเสียใจ น้ำตาเม็ดเล็กไหลคลอออกมาจากนัยย์ตาสวยหวาน เธอไม่คิดเลยว่าชายแดนจะมีคนที่ชอบอยู่แล้ว เพราะที่ผ่านมาเธอก็ไม่เคยเห็นชายแดนจะสนใจผู้หญิงคนไหน นอกจากมุ่งมั่นกับการเรียนเท่านั้น แต่ภาพที่เธอเห็นนั้นมันผิดถนัด ชายแดนมีคนที่เขาชอบอยู่แล้ว ลลินได้แต่น้ำตาคลอเบ้าด้วยความเสียใจ “คนที่โชคดีคนนั้น เป็นเราได้มั้ยแดน” ลลินเอ่ยออกมาอย่างไม่อาย เธออุตส่าห์รวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีบอกเขาออกไป เพื่อหวังว่าเขาจะรับรักเธอตอบ “ความรักมันบังคับกันไม่ได้หรอกลิน สักวันลินจะเจอคนที่เขาพร้อมจะรักลินโดยไม่มีเงื่อนไขนะ” ชายแดนปลอบใจลลินด้วยความรู้สึกไม่สบายใจ เขาก็ไม่อยากให้เป็นเช่นนี้ แต่เขาไม่ได้รักลลินในแบบผู้หญิงรักผู้ชาย เขามีคนที่แอบชอบมานานแล้ว นั่นคือรุ่นพี่ที่เรียนจบไปแล้ว แต่เขาและเธอยังติดต่อกันอยู่เรื่อยๆ ซึ่งลลินอาจจะไม่รู้เรื่องนี้ เธอจึงตัดสินใจทำเช่นนี้ “เราขอโทษนะที่รบกวนแดน โชคดีแล้วกัน” ลลินกล่าวพร้อมกับหมุนตัวกลับออกไปจากบริเวณนั้น ชายแดนได้แต่มองตามด้วยความรู้สึกผิด แต่ก็อย่างที่เขาบอกไปตั้งแต่ต้น ความรักมันไม่สามารถบังคับกันได้ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงปล่อยลลินเดินจากไป หวังว่าเธอจะได้พบเจอคนที่ดีมากกว่าเขา