กับดักรัก...รอยเสน่หา

เราคงต้องคบกันแล้วมั้ย?...2

การได้เป็นเจ้าของมันพ่วงมาด้วยความอยากครอบครอง หญิงสาวเริ่มฟุ้งซ่านเรื่องที่ต้องห่างกลับชายหนุ่ม เพราะเธอและเขาไม่ได้เริ่มจากความรักดังเช่นคู่อื่น แต่เธอและเขาเริ่มความสัมพันธ์จากเรื่องบนเตียง ซึ่งไม่มีอะไรการันตีได้เลยว่าความสัมพันธ์นี้จะยืนยาวเพียงใด

หลังจากที่มัวแต่ครุ่นคิดเรื่องของตนเอง จนไม่ได้สังเกตว่าตอนนี้เป็นเวลาค่ำแล้ว เสียงกริ่งประตูห้องจึงดังขึ้นมา ลลินรีบเดินไปเปิดทันที เพราะแขกที่มาน่าจะใช่คนที่เธอรออยู่

“มาเปิดช้าจัง คิดถึงแล้วรู้มั้ย” ชายแดนโอดครวญเมื่อหญิงสาวมาเปิดประตูช้า

“เวอร์ไม่มีที่สุดจริงๆ นะแดน เมื่อกลางวันก็เพิ่งอยู่ด้วยกัน” ลลินบีบจมูกโด่งคมสันของชายหนุ่มด้วยความหมั่นเขี้ยว

“ก็คนมันคิดถึงนี่นา ว่าแต่ลินกินข้าวหรือยัง” ชายแดนกล่าวด้วยความเป็นห่วง

“ยังเลยเรามัวแต่ยุ่งๆ อยู่ แล้วแดนล่ะกินยัง” ลลินเอ่ยถามกลับด้วยความห่วงใยเช่นกัน

“ยังไม่กิน กะว่าจะมากินกับลิน เราก็เลยซื้อของสดมาเยอะเลย” ชายแดนชูถุงกระดาษที่ถือไว้ในมือให้หญิงสาวดู พร้อมกับรอยยิ้มเก๋ที่ทำให้หญิงสาวหัวใจสั่น

“แต่...เอ่อ...เราทำอาหารไม่เป็นน่ะ” ใบหน้าสวยหวานก้มหน้างุดด้วยความเขินอาย เสน่ห์ปลายจวักที่ผู้หญิงควรมี เธอกลับไม่มีมันเลย

“เราไม่ได้คิดจะให้ลินทำตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เราเคยได้ยินเพื่อนเขาคุยกันตอนเข้าค่ายว่าลินทำอาหารไม่เป็นสักอย่าง ” ชายแดนส่งยิ้มอ่อนให้กับหญิงสาว ที่เขาซื้อมาทั้งหมดก็เพื่อต้องการทำให้เธอรับประทาน เขาเดาได้เลยว่าการมาอยู่ที่นี่ของเธอ เธอคงได้ทานแต่อาหารสำเร็จรูปที่เพียงแค่เข้าไมโครเวฟเท่านั้น

“น่าอายจังเลย เกิดเป็นผู้หญิงทั้งที ทำอาหารไม่เป็น” ลลินบ่นเสียงเบา ตอนนี้เธอเริ่มอยากเรียนรู้การทำอาหาร เธออยากให้ชายแดนเป็นคนแรกที่ได้ชิมฝีมือของเธอ

“ไม่เป็นไรหรอก ถ้าลินทำไม่เป็นเดี๋ยวเราจะทำให้ลินทานเอง” ชายแดนลูบศีรษะเล็ก พร้อมทั้งส่งยิ้มให้หญิงสาว

“แล้วนี่แดนจะทำอะไรกินเหรอ” ลลินเอ่ยด้วยความอยากรู้

“สปาร์เก็ตตี้ขี้เมาหมู เราไปซื้อของจากร้านไทยมา จะแสดงฝีมือให้ลินทานซะหน่อย” ชายแดนเอ่ยด้วยความภูมิใจ ก่อนที่เขาจะเดินด้วยท่าทางทะมัดทะแมงไปที่ครัวของหญิงสาว

ชายหนุ่มจัดการทำทุกอย่างด้วยความคล่องแคล่ว ในขณะที่หญิงสาวได้แต่ยืนเก้ๆ กังๆ อยู่ข้างๆ เธอพยายามจะเรียนรู้ทุกอย่างเพื่อชายหนุ่ม เธออยากเป็นแฟนที่ดีที่ดีพอกับชายหนุ่ม ในขณะที่ชายแดนก็มองใบหน้าเล็กที่เปื้อนเหงื่อด้วยรอยยิ้ม

เขาไม่รู้ว่าเธอเข้ามานั่งอยู่ในหัวใจของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ตอนนี้เธอคือคนที่เขาคิดถึง มันไม่รู้ว่าเร็วไปไหมหากจะเรียกความรู้สึกนี้ว่ารัก อาจจะต้องใช้เวลาอีกสักพัก เพื่อพิสูจน์ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับเขามันคือความรักหรือเปล่า แต่ตอนนี้ชายหนุ่มบอกได้อย่างเดียวว่า แค่เวลาที่ห่างกันเพียงเล็กน้อย ชายหนุ่มก็รู้สึกคิดถึงเธอมากมายเหลือเกิน