“นี่กินไข่แดงด้วย จะได้โตเร็วๆ”
หล่อนอ้าปากรับช้อนใส่ข้าวเป็นคำที่สอง และก็อดที่จะโต้ตอบออกมาบ้างไม่ได้ “วลีไม่ใช่เด็กเล็กๆ แล้วนะคะ ไม่ต้องการความโตแล้วล่ะค่ะ”
“นั่นสิ พี่ลืมไป วลีไม่ได้เป็นเด็กมอมแมมเหมือนเมื่อสิบกว่าปีก่อนแล้วนี่”
วูบหนึ่งเหมือนกับเห็นความพึงพอใจฉายออกมาจากดวงตาคมกล้าของมาร์ติเนซ แต่แวบเดียวมันก็หายไปพร้อมกับความมืดดำที่อ่านความรู้สึกไม่ออก
“ค่ะ วลีมันเป็นเด็กกะโปโล ไม่สวยไม่น่ารักเหมือนกับคู่ควงคนก่อนๆ ของพี่มาร์ตหรอกค่ะ”
หล่อนประชดประชันออกไปอย่างน้อยใจ มาร์ติเนซอมยิ้มบางๆ
“ถึงวลีจะอึ๋มสู้ผู้หญิงพวกนั้นไม่ได้ แต่พี่ก็ชอบความเป็นธรรมชาติของวลีนะ”
หล่อนเมินหน้าหนี รู้ดีว่าเขาพยายามพูดรักษาน้ำใจ “วลีควรดีใจใช่ไหมคะ”
“อืม ควรดีใจสิครับ”
แต่ทำไมนะ ตอนนี้ความรู้สึกของหล่อนอยู่ห่างจากคำว่าดีใจมากมายหลายขุมเหลือเกิน
“พี่มาร์ตพอเถอะค่ะ วลีอิ่มแล้ว” หล่อนไม่ยอมอ้าปา
