สราวลีลืมตาขึ้นอีกครั้ง หลังจากเผลอหลับไปสักพัก หล่อนเอียงคอมองคนข้างตัว แต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า หล่อนยิ้มเศร้าๆ ให้กับตัวเองขณะขยับตัวลุกขึ้นนั่ง ซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ประตูห้องถูกผลักเข้ามาพอดี
ร่างสูงใหญ่ในชุดลำลองตัวเดิมเดินเข้ามา ในมือมีถาดอาหารขนาดใหญ่อยู่ด้วย เขามองมาที่หล่อน อมยิ้ม และเอ่ยทักทายด้วยวาจาสุภาพรื่นหู
“ตื่นนานแล้วหรือครับ”
หล่อนเม้มปาก ดวงตากลมโตจ้องเป๋งไปที่เขา ผู้ชายที่กำลังง่วนกับการนำจานอาหารออกมาจากถาดใบใหญ่
ทำไมมาร์ติเนซจะต้องเพอร์เฟกต์ขนาดนี้ด้วย เขาสุภาพและอ่อนโยนแบบนี้กับผู้หญิงทุกคนหรือเปล่านะ
สราวลีเต็มไปด้วยความแคลงใจ กระทั่งลืมตอบคำถามของเขาไปเลย จนเขาถามซ้ำอีกรอบนั่นแหละถึงได้สติ
“ยังไม่ตอบพี่เลยนะ”
“เอ่อ...พี่มาร์ตว่าอะไรนะคะ”
เขายืดตัวสูง และเดินมาหยุดข้างเตียงตรงหน้าหล่อน รอยยิ้มของเขาทำให้หัวใจของหล่อนกระตุกไหว
“พี่ถามว่าตื่นนานแล้
