ตอนที่ 2 ขอมีแฟนเพิ่มได้ไหม
1727 คำ
หลังจากที่นอนดูหนังไปได้สักพักใหญ่ ชายหนุ่มก็ก้มมองแฟนสาวที่นอนซบที่อกเขา "ไหนบอกจะดูด้วยกัน ทำไมชิ่งหลับล่ะครับ" ณภัทรใช้มือลูบศีรษะของแฟนสาวเบา ๆ ด้วยความอ่อนโยน
เขากับมิชา เราอยู่ด้วยกันมาแบบนี้จะเข้าปีที่สามแล้ว ตอนนั้นที่เจอกันครั้งแรกที่งานเลี้ยงการกุศลที่เธอไปกับพ่อแม่บุญธรรมของเธอ ส่วนเขาก็ไปกับแม่ของตัวเอง ณภัทรจำได้ว่าหญิงสาวนั้นสวยมาก สวยขนาดที่เขาไม่สามารถละสายตาไปจากใบหน้าของเธอได้เลย
โดยพอเขารู้มาว่าเธอเรียนอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกัน ตัวเขานั้นก็ยิ่งรุกหนัก จนในที่สุดเราก็ได้มาคบกัน
เขาสารภาพเลยว่าตัวเองเป็นคนขี้หึงมาก หึงสุด ๆ หึงจนไม่อยากให้มิชาออกไปเจอใครเลย อยากให้อยู่กับเขาคนเดียว แต่ก็ได้แต่ห้าม เพราะตัวหญิงสาวนั้นรักสนุก ชอบไปพบปะสังสรรค์กับเพื่อน และมันแตกต่างกับเขามากที่ชอบอยู่ห้องมากกว่าอย่างสิ้นเชิง
ซึ่งด้วยนิสัยของเราทั้งสองคนนั้นแตกต่างกันมากอย่างสุดขั้ว แต่เราคบกันมาได้ถึงสามปีแล้ว มหัศจรรย์ที่สุดเลย
"มิครับ" เขาใช้มือสะกิดบริเวณปลายจมูกของเธอเบา ๆ เพื่อปลุกให้เธอตื่น จนคนที่นอนหลับอยู่ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นจ้องมองเขา ท่าทางงัวเงียของเธอ มันช่างน่ารักจริง ๆ
"ปลุกทำไม" หลังจากที่ลืมตาขึ้นมา มิชาก็เอ่ยถามแฟนหนุ่มด้วยน้ำเสียงอู้อี้
"เที่ยงนี้กินอะไรดีครับ ผมจะได้สั่ง"
"อยากกินชาบู"
"ชาบู?"
"ใช่ ขอกุ้งกับปลาหมึกเยอะ ๆ แล้วก็อย่าลืมเอาลูกชิ้นปลาด้วย" มิชาพูดสิ่งที่ตัวเองต้องการเสร็จเรียบร้อย หญิงสาวก็ซุกหน้าลงที่อกแฟนหนุ่ม พร้อมกับหลับตานอนต่อ
"ครับ" พอตอบกลับแล้ว ชายหนุ่มก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาสั่งอาหารที่แฟนสาวต้องการกิน
โดยพอสั่งเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาก็ก้มมองคนที่นอน พร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูป แล้วกดอัปลงโซเชียลมีเดียของตัวเอง ไม่นานก็มีเพื่อนร่วมชั้น แล้วก็เพื่อนต่างคณะต่างมาแสดงความคิดเห็นกันเยอะแยะเต็มไปหมด ซึ่งเขาก็อ่านแต่ก็ไม่ได้ตอบกลับ
หลายวันต่อมา...
"ไม่ไปจริงเหรอ มึงจะพามิชาไปด้วยก็ได้นะ" ปกเกล้าพูดออกมา ขณะที่เดินออกจากห้องเรียนกัน หลังจากที่ชวนกันไปสนามแข่งรถที่อยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัย
"ไม่เอาดีกว่า"
"ไม่เปลี่ยนใจ"
"ก็บอกว่าไม่"
"แต่วะ (ปกเกล้า) / พอแล้วไอ้เกล้า มันไม่อยากไปก็ไม่ต้องไปเซ้าซี้มันหรอก (ก้องภพ)" ก้องภพพูดห้ามปกเกล้า หลังจากที่เห็นท่าทีของณภัทรว่าไม่อยากไปจริง ๆ
"ขอโทษ กูก็แค่อยากให้มึงไปด้วยแค่นั้น"
"ไว้วันหลัง วันนี้กูไม่อยากไปจริง ๆ"
"กูเข้าใจ"
"ไปก่อน" พอเดินมาถึงบันไดแล้ว ณภัทรก็ขอแยกกับเพื่อน แล้วรีบเดินลงบันไดอาคาร เพื่อจะไปรับแฟนสาวที่อยู่ตึกคณะนิเทศ ที่อยู่ห่างจากตึกเขาสองตึก
ซึ่งพอเข้ามานั่งในรถ ชายหนุ่มก็รีบขับไปยังคณะของแฟนสาวทันที แต่พอรถจอดแล้ว เขากลับไม่เจอมิชาที่ทุกวันจะมานั่งรอเขาตรงนี้เลย
"ไปไหน" ชายหนุ่มบ่นพึมพำ พลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อจะโทรหาแฟนสาว แต่พอเปิดหน้าจอแล้วกลับพบว่ามีสายที่ถูกโทรเข้ามา และข้อความจากแฟนสาวที่ส่งมาค่อนข้างเยอะ ซึ่งเขาก็รีบกดเข้าไปดูทันที
มิชา : ณภัทร เรียนอยู่เหรอทำไมฉันโทรหาแล้วไม่ติดเลย
มิชา : คือว่ายัยเกรซชวนไปเดินห้าง ฉันไปกับเพื่อนนะ
มิชา : ห้ามโกรธด้วย เพราะฉันจะโทรขอแล้วแต่นายไม่ยอมรับสายเอง งั้นก็ถือว่านายอนุญาตให้ฉันไปก็แล้วกัน
มิชา : รักนะคะ ไว้เจอกันที่ห้อง จุ๊บ ๆ
หลังจากที่อ่านข้อความของแฟนสาวเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาก็รีบต่อสายหาเธอ
แต่โทรยังไง ปลายสายก็ไม่ยอมกดรับ ชายหนุ่มจึงโยนโทรศัพท์ลงที่เบาะด้านข้าง พร้อมกับขับรถออกมาด้วยความเร็วเพื่อจะกลับห้อง
ใช้เวลาประมาณสิบห้านาที เขาก็ขับรถกลับมาถึงคอนโด และรีบเดินลงจากรถเพื่อจะขึ้นไปยังห้องที่อยู่ชั้นเจ็ด
ตึด! ตึด!
พอเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องแล้ว ชายหนุ่มก็ใช้คีย์การ์ดแตะเข้ามา ก็เจอเขากับแฟนสาวที่กำลังยืนทำอาหารอยู่ เขาจึงรีบเดินเข้าไปกระชากแขนเธออย่างแรง จนอีกฝ่ายร้อง 'โอ๊ย' พร้อมกับทำสีหน้ารู้สึกเจ็บ
"ทะ...ทำอะไรของนายเนี่ย ฉันเจ็บนะ"
"ทำไมไม่รอกลับด้วยกัน"
"ก็ส่งข้อความไปบอกแล้วไง"
"ถึงแบบนั้นก็ต้องรอกลับพร้อมกัน"
"นายไม่มีเหตุผลเลย ฉันก็โทรหาเพื่อขออนุญาต แต่นายก็ไม่รับสายเอง แล้วฉันก็ยังอุตส่าห์ส่งข้อความหาตั้งเยอะ เพราะกลัวนายจะเป็นห่วง แต่นายก็ยังมาทำกับฉันแบบนี้" มิชาวางของที่กำลังทำลงด้วยความไม่พอใจ และรีบเดินหนีเข้าห้องนอน
แต่ณภัทรที่มองอยู่ก็รีบเดินไปขวาง จนหญิงสาวที่ร้องไห้อยู่เงยหน้าจ้องมองด้วยความไม่พอใจ
"ร้องไห้ทำไมครับ" ณภัทรถาม แต่มิชาก็ไม่ตอบเอาแต่ใช้มือเช็ดคราบน้ำตาของตัวเองออก
"ผมถามว่ามิร้องไห้ทำไม"
"ไม่ต้องมายุ่ง ถอยไปเลย" มิชาพยายามจะเดินหนีอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ก็ยังไม่เป็นผลอยู่ดี เพราะชายหนุ่มได้ดึงเธอเข้าไปกอดเอาไว้แน่น พร้อมกับใช้มือลูบบริเวณหลังเพื่อปลอบประโลม
"หยุดร้องได้แล้วครับ"
"ไม่ต้องมาโอ๋เลย ก็นายนั่นแหละทำฉันร้อง"
"ขอโทษครับ ก็เพราะว่าผมเป็นห่วงมิมากไง"
"แล้วจะเป็นห่วงอะไรนักหนา ฉันไปกับเพื่อนนะ แถมเพื่อนก็ยังเป็นผู้หญิงอีก ห่วงไม่เข้าเรื่องเลย"
"ขอโทษ" เขากอดแฟนสาวแน่น พร้อมกับรู้สึกผิดหลังจากที่ตั้งสติได้ว่าเขานั้นได้ทำเกินไปมาก
"ไม่ต้องมากอด ขยับออกไปไกล ๆ เลย ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย"
"ขอโทษ ผมขอโทษครับมิ"
"จะมาตบหัวแล้วลูบหลังเหรอ"
"ขอโทษครับ ขอโทษจริง ๆ ต่อไปสัญญาว่าจะพยายามมีสติมากกว่านี้"
"แบบนี้ทุกที หึงไม่เข้าเรื่องแบบนี้ตลอด"
"ขอโทษครับ" ณภัทรซุกหน้าวางลงบนบ่าของแฟนสาวด้วยความรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก
'ไม่น่าเลย เขาไม่น่าทำนิสัยแบบนี้เลย'
"ผมโทรหาทำไม่รับ"
"กะ...ก็จะรับอยู่ แต่โทรศัพท์ดันแบตหมดพอดี ฉันเลยเอาไปชาร์จว่าจะโทรกลับอยู่ แต่ก็ลืม"
"แล้วกำลังทำอะไรอยู่ ผมเห็นมีหั่นหมูแล้วก็ผักด้วย"
"ลาบหมู กับต้มจืดหมูสับ"
"ซื้อของมาเหรอครับ ผมจำได้ว่าอาหารสดในตู้หมดแล้ว"
"ก็ใช่น่ะสิ ฉันไปซื้อของพวกนี้มา"
"ไม่เห็นต้องลำบากเลย ของพวกนี้เดี๋ยวผมให้คนไปซื้อให้ก็ได้"
"มันไม่ได้ลำบากเลย แถมฉันได้ไปห้างก็เลยถือโอกาสซื้อมาด้วย"
"แล้วไปทำอะไรที่ห้างครับ"
"ก็ไปเดินซื้อของนิดหน่อย แล้วไปแวะร้านนาฬิกาด้วย เลยบังเอิญเห็นเรือนนึงมันสวยดีก็เลยซื้อมาฝากนาย วางอยู่นู่นไปเปิดดูสิ"
โดยพอแฟนสาวพูดออกมาแบบนั้น ณภัทรก็รีบมองตามนิ้วที่เธอชี้ ก็พบว่าเป็นกล่องกำมะหยี่สีดำวางอยู่ ชายหนุ่มจึงเดินมาดู และไม่ลืมที่จะดึงแฟนสาวให้เดินมาด้วย
"ของผมเหรอครับ"
"ไม่ใช่ของนายแล้วจะเป็นใครล่ะ ก็มีแฟนอยู่คนเดียว หรือจะให้มีเพิ่มอีกคนเหมือนยัยฟ้า"
"เดี๋ยวจะโดน" ถึงจะรู้ว่าแฟนสาวพูดประชด แต่เขาก็ยังเคือง จะให้มีเพิ่มได้ยังไง ไม่มีทางเอาเสียหรอก เขาหวงเธอขนาดนี้
"แพงไหม"
"ไม่แพง"
"เดี๋ยวผมโอนค่านาฬิกาคืนให้" เขาพูด พร้อมกับหยิบกล่องกำมะหยี่สีดำขึ้นมาเปิดดู ก็พบว่าเป็นนาฬิกาเรือนสีเงิน ทำไมแฟนสาวของเขาถึงเลือกได้ถูกใจขนาดนี้นะ
"ก็บอกว่าไม่แพงไง แถมฉันยังตั้งใจจะซื้อให้นายเอง จะมาโอนให้ทำไมล่ะ"
"....."
"ลองใส่ดูสิว่าใส่ได้ไหม ถ้ามันหลวมเกินไปวันไหนเราไปห้างกัน ค่อยไปตัดข้อออก"
"มิใส่ให้ผมหน่อยสิครับ" ณภัทรยื่นมือตัวเองให้กับแฟนสาว ซึ่งเธอก็หยิบนาฬิกาขึ้นมาสวมใส่ให้กับเขา พร้อมกับหมุนไปมา
"หลวมนิดหน่อยแต่นายใส่สวยมากเลยนะ ขับสีผิวด้วย"
"....."
"ชอบไหม"
"ชอบครับ ชอบมาก"
"น่ารักที่สุด" มิชายิ้ม ทั้งที่มีคราบน้ำตาเปรอะเปื้อนอยู่บนหน้า
"พอเลย ฉันยังไม่หายโกรธนะที่นายมากระชากแขนฉัน"
"....."
"ทีหลังห้ามทำแบบนี้อีก นายรู้ไหมว่ามันเจ็บ ดูแขนนายกับแขนฉันด้วยสิว่ามันต่างกันขนาดไหน"
"ครับ" ณภัทรดึงแฟนสาวเข้ามากอด ซึ่งอีกฝ่ายก็ยอมยืนนิ่งให้เขากอด
"จะกอดอีกนานไหม ฉันเหนื่อยที่จะยืนแล้วนะ"
"ขะ...ขอโทษครับ" ชายหนุ่มขยับถอยออก
มิชาจึงเดินผ่านเขาเข้ามายังครัว ซึ่งณภัทรก็เดินตามมาติด ๆ หญิงสาวจึงหันไปมองเขา "ตามมาทำไม ฉันจะทำอาหาร ไปนั่งรอสิ"
"ผมขอทำด้วยได้ไหม ช่วยกันจะได้เสร็จเร็ว ๆ"
"อยากทำก็ทำ" เพราะเธอคิดว่าถ้าห้ามอีกฝ่ายก็ทำอยู่ดี จึงยอมให้เขาช่วยทำ
- ผู้เขียน
