“เดรโก นี่สามวันแล้วนะ นายจะอยู่แต่ในห้องนี้ไม่ออกไปมองเดือนมองตะวันที่ไหนเลยเหรอ” เสียงศรัญย์ชยาแผดร้องขึ้นมาในห้องชุด ระหว่างที่ทั้งสองดูทีวีในห้องสองคน ศรัญย์ชยาผุดลุกขึ้นยืนเต้นเร่าๆ อย่างเอาแต่ใจ ทำเอาเดรโกที่นอนหนุนตักหล่อนอยู่บนโซฟาตัวเดียวกันกลิ้งหลุนๆ ตกโซฟาไปนอนแบบอยู่บนพื้น อย่างน่าสงสาร แต่ผู้เป็นภรรยากลับไม่นำพา เอาแต่เรียกร้องให้ออกไปข้างนอกเสียที หลังจากที่เดรโกกักตัวไว้อยู่ในห้อง สามวันเต็มๆ โดยที่ไม่ได้ออกไปไหน เอาแต่สั่งอาหารจากโรงแรมขึ้นมาทานอยู่อย่างนั้น แม่บ้านเข้ามาแล้วเข้ามาอีก ต่างก็มองทั้งคู่อย่างเขินๆ ที่ไม่ยอมออกไปไหนกัน เดรโกเองก็ช่างไม่กระดากอะไร เรื่องฮันนีมูนก็ไม่พูดถึง ทั้งที่กำหนดหยุดงานมีตั้งสามเดือน
“แล้วดาร์ลิ่งอยากไปไหนล่ะจ๊ะ” เดรโกลุกขึ้นมา บีบไหล่บางอย่างเอาอกเอาใจ นึกเสียใจที่พ่อแม่ไม่สร้างบ้าน
