"เธอลุกมานี่" เขาสั่ง และเมื่อเห็นว่าริตาจะไม่ทำตามคำสั่งเขาก็เดินย่างสามขุมเข้ามาใกล้ๆ ทำหน้าดุ เท่านั้นริตาก็แทบถลามานั่งที่เก้าอี้หน้าสำรับข้าวทันที ไม่อยากทำอะไรให้เขาได้โมโหอีกเพราะริตาเคยทดลองและรู้มาก่อนแล้วว่าผลมันจะเป็นอย่างไร
"กิน" เขาลงทุนตักข้าวป้อนหญิงสาวเอง ริตาแทบชะงักกับท่าทีของเขา แต่ก็อ้าปากกินข้าวแต่โดยดี เพราะความหิวไม่ใช่เพราะว่าใจอ่อนกับเขา เธอเถียงตัวเองในใจ
“ตาอิ่มแล้วค่ะ” ริตารีบบอกเขาก่อนที่เขาจะยัดอาหารมากมายบนโต๊ะเข้าปากตนเองจนหมด
“ดี” เขากระแทกช้อนวางลง ลุกขึ้นมาคว้าโทรศัพท์ภายในของบ้านมาโทร “ให้คนมาขนของริตากลับห้องเดิม” เขาหันมามองคนที่อ้าปากค้างกับสิ่งที่ได้ยิน “ส่วนเธอมานี่” คำสั่งประกาศิตหลุดจากปากคนเอาแต่ใจ ภัควัตเดินมาลากมือริตาเตรียมออกจากห้องไป
“อะไรกันคะ”
“ไม่ได้ยินหรือไง กลับไปอยู่ห้องใหญ่กับฉัน” เขาตวาด
“ฉันจะอยู่ห้องนี้” คำสรรพนามที่ริตาใช้
