กริชยิ้มสมใจ เขาก้มลงจูบปากบวมเจ่อน้อยๆอย่างกระหยิ่มยิ้มย่อง
“เป็นเมียพี่ ก็ต้องอยู่กับพี่ตลอดชีวิต นับจากคืนนี้ไป บัวไม่มีสิทธิ์เดินออกจากบ้านหลังนี้เด็ดขาด”
“มะ...ไม่ได้นะ อื๊อ!” คำปฏิเสธของบุษบงไม่มีความหมายใดๆ เมื่อกริชดูดกลืนเอาทุกคำพูดของเธอไว้ด้วยจูบดุดัน เขาเดินหน้าประกาศความเป็นเจ้าของเธอด้วยการตอกตรึงลำกายเข้าลึกสุดทางในร่องรักฉ่ำน้ำ
“บัวเป็นของพี่ บัวเป็นของพี่ อื้ม...บัวจ๋า...” กริชซุกหน้ากับซอกคอหอมกรุ่น เสือกไสลำกายเข้าหาร่องรักสาวในจังหวะถี่กระชั้น กอดเกี่ยวคนใต้ร่างไว้แนบแน่น แรงสาดซัดขย่มโยกในยกสุดท้ายฉุดกระชากให้ทั้งเขาและเธอหลุดลอยจากโลกแห่งความเป็นจริง พุ่งทะยานสู่ความสุขสมรุนแรง ระเบิดพร่างพราวระยิบระยับดั่งดาวนับล้านดวงในคืนฟ้ามืด
“พี่กริชขา”
“ว่าไงบัวตูมของพี่” คนถูกเรียกว่าบัวตูมหน้าหงิก กอดอกเบี่ยงกายหนีอย่างแง่งอน กริชในวัยสิบเก้าปีมองน้องน้อยด้วยสายตาเอ็นดู
