“อะไรนะคะ บ้านของหอมจะถูกเอาไปขายทอดตลาดได้ยังไง พ่อเลี้ยงโกหก ไม่ต้องมาโกหกเพื่อจะให้หอมยอมง่ายๆเลยนะ หอมไม่ได้โง่”
“เธอไม่ได้โง่หรอกหอม แต่เธอโง่มากต่างหาก ฟังนะยายเด็กหัวอ่อน คุณป้าประภาผู้แสนดีของเธอเอาบ้านมาจำนองไว้กับฉันตั้งสามปีแล้ว ที่เธอต้องไปตะลอนนั่งกินข้าวเป็นเพื่อนคุยกับไอ้แก่ตัณหากลับทั้งหลายนั่น ก็เพราะป้าเธอต้องการหาเงินมาจ่ายค่าดอกเบี้ยให้ฉัน แต่ตอนนี้ป้าของเธอขาดส่งดอกเบี้ยฉันมาสามงวดแล้ว ดังนั้นฉันมีสิทธิ์ที่จะยึดบ้านของเธอตามสัญญาที่ระบุไว้ แล้วเอามันมาขายทอดตลาด แต่ถ้าเธอยังอยากเก็บบ้านไว้ ฉันขอแนะนำว่าให้เธอยอมฉันดีๆ”
“หอมจะหาเงินมาคืนให้พ่อเลี้ยงเอง ขอเวลาหอมสักหน่อยนะคะ”
“ไม่เอาเงิน! ฉันจะเอาเธอ” พ่อเลี้ยงเสือหงุดหงิดเหลือจะกล่าวที่ต้องมาเสียเวลาพูดคุยกับเด็กสาว ทั้งที่ไม่จำเป็นเลย
“ไม่! หอมไม่ให้เอา” มาลาณีปัดมือที่ป้วนเปี้ยนอยู่กับตัวเธอเป็นพัลวัน เมื่อคนตัวโต
