“หอมจะแจ้งตำรวจให้มาจับคุณ”
“จะแจ้งข้อหาอะไรก็รอแจ้งวันพรุ่งนี้แล้วกัน คืนนี้เป็นเวลาของฉัน”
“ปล่อยหอมนะ หอมจะกลับบ้าน ฮึกๆ” เมื่อไม่สามารถหลุดพ้นจากอ้อมแขนแข็งแรงได้ มาลาณีก็สะอื้นไห้ออกมาด้วยความคับแค้นใจ
“ไม่เอาน่า อย่าร้องสิ ฉันยังไม่ทันได้ทำอะไรเธอเลยนะ”
“ปล่อยหอมไปเถอะนะคะ หอมกลัว ฮึกๆ” มาลาณีเบี่ยงหน้ากลับไปบอกคนที่เธอนั่งตักอยู่ด้วยเสียงสั่นๆ ในความมืดสลัวภายในตัวรถ เด็กสาวมองเห็นแววตาพราวระยับของเขาที่จ้องมองมา นั่นยิ่งทำให้เธอตื่นตระหนกและใจเสียมากกว่าเดิม
“ชู่ว์...ไม่มีอะไรน่ากลัวเลยหอม ฉันจะทำให้เธอมีความสุข” หัวใจสาวน้อยเต้นระทึกด้วยความกลัว น้ำเสียงทุ้มนุ่มอ่อนหวานที่ได้ยินเจือไว้ด้วยความหื่นกระหายจนเธอรู้สึกได้
“ไม่! หอมไม่ขายตัว พ่อเลี้ยงปล่อยหอมนะ ปล่อย!” มาลาณีตื่นกลัวจนไม่สามารถเก็บอาการไว้ได้ เด็กสาวทั้งดิ้นรนและร้องโวยวาย พ่อเลี้ยงเสือปรายตามองไปนอกหน้าต่างรถแว
