“หอม” เสียงทุ้มดังอยู่ใกล้หู ทำให้คนที่นอนหลับสบายอยู่บนเตียงกว้างเบี่ยงหน้าหนีด้วยท่าทางที่บ่งบอกว่ารำคาญ
“หอม...ตื่นมากินข้าวเถอะ จะได้กินยา”
“หอมยังไม่หิวค่ะ” เสียงหวานแหบแห้งจนคนฟังสงสาร
“ไม่หิวก็ต้องกิน ลุกขึ้นมาเถอะ” เมื่อเห็นว่าเด็กสาวไม่ยอมลุก แถมยังขยับกายหนี ซุกหน้าลงกับหมอน ทั้งไม่ยอมลืมตา พ่อเลี้ยงเสือจึงถือวิสาสะช้อนอุ้มร่างบางขึ้นมานั่งบนตักตัวเอง
“พ่อเลี้ยง” มาลาณีกะพริบตาปริบๆมองเจ้าของตักที่ตัวเองนั่งอยู่ เด็กสาวทำหน้างงอยู่ครู่เดียว ก่อนจะเบิกตากว้าง เหลียวมองรอบกาย
“หอมจะกลับบ้าน” เมื่อรู้แล้วว่าตัวเองยังอยู่ในห้องของชายหนุ่มเหมือนเดิม มาลาณีก็ดิ้นรนหวังจะลงจากตักแกร่ง เด็กสาวใช้สองมือดันตัวเองออกห่างคนใจร้าย
“อย่าดื้อนะหอม ไม่งั้นจะโดนหนักกว่าเมื่อคืน”
มาลาณีเงยหน้ามองคนที่กอดเธอไว้ทั้งตัว เด็กสาวสบประสานสายตาคมเข้มโดยไม่ยอมหลบ
“พ่อเลี้ยงไม่มีสิทธิ์ หมดเวลาของพ
