“ก็ทำตัวดี ๆ เดี๋ยวน้องมุกเขาก็เห็นใจเองแหละ”
“ที่ผมยังทำดีไม่พออีกหรือครับพี่”
“ก็ดีแหละ แต่ช่วงที่ผ่านมา บังเอิญว่าเลวเยอะไปหน่อยไง”
“พี่ดา !” ภากรงอแงกับพี่สาว ไม่ช่วยแล้วยังว่า ยังซ้ำเติมไม่หยุดหย่อน
“น้องมุกเขาไม่มีใครหรอก แกเทียวรับ เทียวส่ง ตามเฝ้าอยู่อย่างนี้ สักวันน้องก็เห็นใจเองแหละ อดทนนะไอ้น้องชาย”
ระหว่างพี่น้องนั่งคุยกันอยู่ ก็มีเสียงเอะอะโวยวายจากโต๊ะมุมหนึ่งของร้าน ทั้งสองหันไปมองจึงเห็นว่า ลูกค้าโต๊ะนั้นลุกขึ้นยืน และกำลังชี้หน้าต่อว่าพนักงานเสิร์ฟซึ่งก็คือไข่มุก
ภากรลุกขึ้นและพุ่งตัวไปยังโต๊ะนั้นทันที พี่ดารีบลุกตามไปติด ๆ
ภากรรีบกันคนตัวเล็กมากอดไว้ข้างกาย แล้วถามด้วยความเป็นห่วง “น้องมุกเกิดอะไรขึ้น”
“มุกทำหม้อต้มยำหลุดมือค่ะ มันร้อน มุกขอโทษนะคะ” ไข่มุกหันไปขอโทษลูกค้าอีกครั้ง
“แล้วมุกเป็นอะไรไหม” ภากรไม่สนใจหรอกว่าใครจะเป็นอะไร หรืออะไรจะเสียหาย เขาห่วงคนใ
