เคียร์สเพิ่งจะหัวเสียจากทรงเดชมาได้ไม่กี่วินาที พอออกมาหน้าบ้านก็ยังมาเจอกับอนลอีก
“แม่คุณ เสน่ห์แรงนักนะ” เขาเต็มไปด้วยความหงุดหงิด และแน่นอนว่าหน้าตาบูดบึ้งบอกบุญไม่รับเลยทีเดียว
“เฮ้... เคียร์ส”
อนลยกมือขึ้นทักทายเขาอย่างยิ้มแย้ม เขาพยายามจะยิ้มตอบ แต่ให้ตายเถอะ ทำไมมันทำได้ยากเย็นนักนะ
“นายมาทำไม”
“อ้าวเฮ้ย... ทำไมถามเพื่อนแบบนี้วะ ก็มาคุยด้วยน่ะสิ”
เคียร์สทรุดตัวลงนั่ง ก่อนจะบอกให้คนใช้เอาเหล้ามาให้ “ฉันไม่ชอบคุย และไม่มีอะไรจะคุยด้วย”
“แต่ฉันมีเยอะเลยว่ะ”
อนลยังคงยิ้มแย้ม แต่นั่นก็ยังไม่สามารถทำให้เคียร์สอารมณ์ดีขึ้นมาได้
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่มีอะไรจะคุย อ้อ แล้วฉันก็บอกนายไปแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าให้ไปหาที่บริษัทฯ ไม่ใช่เสนอหน้ามาที่นี่”
“อะไรของนายวะเคียร์ส ดูอารมณ์ไม่ดีเลยนะ”
คำถามของอนลทำให้เคียร์สรู้สึกตัว “ขอโทษทีว่ะ รู้สึกปวดหัวนิดหน่อย มีอะไรก็พูดๆ มาเถอะ”
“เอาจริงๆ นะ
