“ขอบคุณมากค่ะพี่อนล” อัญชันกล่าวขอบคุณเมื่ออนลเดินมาส่งถึงหน้าห้องพักแล้ว
“น้องอัญแน่ใจนะครับว่าอยากจะพักผ่อนจริงๆ เปลี่ยนใจลงไปสนุกกันข้างล่างยังทันนะครับ”
หญิงสาวระบายยิ้มน้อยๆ ก่อนจะส่ายหน้าไปมา “ไม่ดีกว่าค่ะ อัญปวดหัวจริงๆ”
“งั้นก็ตามสบายครับ ฝันดีนะครับ”
“ขอบคุณค่ะพี่อนล” อัญชันโบกมือลาอนลก่อนจะเปิดประตูห้อง และเดินเข้าไปข้างใน หญิงสาวชะงักเล็กน้อยเมื่อภายในห้องมืดสลัว ทั้งๆ ที่จำได้ว่าตัวเองเปิดไฟเอาไว้ทุกดวง
“ใครมาปิดนะ”
หล่อนรีบควานหาสวิตซ์ไฟและกดให้มัน แสงสว่างกระจายไปทั่วทั้งห้อง และนั่นก็ทำให้หล่อนต้องตกใจจนอ้าปากค้าง
“พี่... พี่ทรงเดชเข้ามาได้ยังไงคะ”
ทรงเดชนั่งอยู่บนเตียงนอนของหล่อน และมองมาที่หล่อนด้วยสายตาหื่นกระหาย
“ก็พอพี่เห็นน้องอัญทำท่าจะกลับขึ้นมาบนห้อง พี่ก็รีบมาหายังไงล่ะครับ”
“ออกไปนะ” อัญชันชี้นิ้วไล่ เนื้อตัวสั่นเทา “ถ้าไม่ออกไปอัญจะร้องให้คนช่วย”
ทรงเดช
