หลังจากที่เคียร์สพาหล่อนแวะเข้าโรงพยาบาลเพื่อทำแผลที่หัวเข่าและข้อศอกเสร็จเรียบร้อยแล้ว รถคันงามก็แล่นเข้ามาจอดภายในคฤหาสน์หรูในอีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา
“นั่งเฉยๆ”
เขาสั่งเสียงดุ ก่อนจะก้าวลงจากรถ เดินอ้อมมาเปิดประตูฝั่งที่หล่อนนั่งอยู่
“พี่ชาย... จะทำอะไรคะ”
เมื่อเห็นเขาค้อมตัวและชะโงกหน้าเข้ามาหาก็อดที่จะร้องถามไม่ได้
“ฉันก็จะอุ้มเธอเข้าบ้านยังไงล่ะ”
“แต่... แต่หนูอัญเดินเองได้นะคะ”
“อย่ามาอวดเก่ง คุณหมอก็บอกแล้วไงว่าให้ใช้ขาให้น้อยที่สุด หรือว่าเธอจะขัดคำสั่งของคุณหมอ”
หล่อนหน้าเจื่อนลง หมดคำจะโต้แย้ง จำต้องยอมให้เขาช้อนร่างของหล่อนขึ้นมาไว้ในอ้อมอกอีกครั้ง
นี่พี่ชายจะรู้บ้างไหมนะว่าหล่อนหวั่นไหวกับการได้อยู่ในอ้อมแขนของเขาแค่ไหน หัวใจของหล่อนถลำลึกตกลงไปในบ่อรักที่มีเขาเป็นเจ้าของลึกมากขึ้นเรื่อยๆ
“จะมองหน้าฉันทำไมนักหนา”
“เอ่อ... หนูอัญไม่ได้...”
หล่อนจะแก้ตัว แต่เขาแทรกขึ้
