รถคันงามของเคียร์สแล่นเข้ามาจอดที่หน้าตึกคณะที่เรียน หญิงสาวที่นั่งเงียบมาตลอดทาง จำต้องยกมือขึ้นไหว้และกล่าวขอบคุณตามมารยาท
“ขอบคุณพี่ชายนะคะที่กรุณามาส่งหนูอัญ”
เขาที่นั่งหน้าบูดหน้าบึ้งมาตลอดทาง ตวัดตามองหล่อน ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ถ้าคุณแม่ไม่บังคับ เธอคิดว่าฉันจะมาส่งเธอหรือ”
หล่อนก้มหน้า น้ำตารื้น กี่ครั้งกี่หนที่ถูกเขาว่ากล่าวหล่อนก็ร้องไห้ทุกที ไม่เคยจะชาชินเลย
“พรุ่งนี้หนูอัญ... จะมาเองค่ะ จะไม่รบกวนพี่ชายอีกแล้ว”
“ทำให้มันได้เถอะ” เขาเค้นเสียงเย็นชาใส่อีก “ลงไปได้แล้ว ฉันจะรีบไปทำงาน”
หล่อนรู้หรอกน่าว่าเขาไม่อยากอยู่ใกล้ เขาเกลียดชังหล่อน เกลียดชังจนหล่อนปวดใจ
อัญชันอดที่จะช้อนดวงตาขึ้นมองเคียร์สไม่ได้ มองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด
“มองฉันทำไม”
“หนูอัญก็แค่... ก็แค่อยากจะมองให้แน่ใจว่า... ผู้ชายตรงหน้าของหนูอัญใช่พี่ชายจริงๆ หรือเปล่า”
เขายิ้มเยาะ
