อคิราห์คิดไม่ตก เขาไม่รู้จะจัดการเรื่องที่เกิดขึ้นยังไง ใจหนึ่งอยากให้พ่อเลี้ยงของเขาได้รับโทษ แต่ก็ต้องแลกกับความลับของน้องชายที่เจ้าตัวก็ไม่อยากให้ใครรู้ อีกทั้งเขาก็ห่วงความรู้สึกของมารดา
“พี่ซันครับ ผมว่าพี่กินข้าวก่อนดีไหม” ไทธัชเรียกคนที่เอาแต่นั่งเหม่อมาเกือบครึ่งชั่วโมงให้ทานอาหารตรงหน้า
“พี่ไม่หิว ไทกินก่อนเลย”
“กินหน่อยนะครับพี่ซัน พี่ไม่ได้กินอะไรตั้งแต่กลางวันแล้วนะครับ เดี๋ยวจะปวดท้องนะครับ”
“ก็บอกว่าไม่หิว” เขาทำเสียงแข็ง
“ถ้าพี่ไม่กินผมก็ไม่กิน” ไทธัชขู่เพราะคิดว่าเขาจะยอมทานอะไรบ้างสักนิดก็ยังดี
“ไท อย่าดื้อพี่เครียดอยู่”
“ก็เพราะเห็นว่าพี่เครียดไงครับ กินก่อน ถ้าไม่กินจะเอาพลังงานที่ไหนมาคิด นะครับผมป้อนนะเอาไหม” เขาพยายามเอาคนตัวโตที่เอาแต่ทำหน้าเครียด
“ไทไม่เข้าใจหรอกว่าพี่รู้สึกยังไง” อคิราห์พูดจบก็ลุกขึ้นแล้วเดินเข้าห้องนอนโดยไม่สนใจว่าอีกคนจะรู้สึกยังไง
แต่ไท
