บังเอิญไม่มีที่สิ้นสุด...1
527 คำ
ในห้องตรวจมีเพียงเสียงพลิกแฟ้ม เสียงปากกาขีดจด และเสียงหายใจที่ดังเกินเหตุ
แพรพลอยพยายามไม่เงยหน้า ไม่สบตา ไม่คิดอะไรทั้งนั้น
แต่ยิ่งพยายามไม่คิด...ภาพคืนนั้นกลับยิ่งชัดในหัว เสียงของเขา เสียงหัวใจตัวเอง ทำให้เธอกัดริมฝีปากแน่นจนแทบแตก
ระหว่างที่กำลังจดผลวัดความดันคนไข้ เขาเดินอ้อมมาหยิบเครื่องฟังเสียงหัวใจที่อยู่ข้างเธอ
ปลายนิ้วของเขาเฉียดหลังมือเธอเพียงนิดเดียว แต่เหมือนกระแสไฟช็อตผ่านหัวใจ “ขอโทษครับ” เสียงทุ้มต่ำดังข้างหู
เธอสะดุ้ง รีบชักมือหนี “ไม่เป็นไรค่ะ หมอ...” แต่เสียงสั่นจนแทบฟังไม่ออก
อิฐมองหน้าเธอแวบหนึ่ง เห็นแก้มเธอแดงเรื่อขึ้นมาอย่างชัดเจน และนั่นทำให้เขารู้ตัวว่าเขาก็ไม่ได้สงบไปกว่ากันเลย แก้มที่แดงของเธอ มันทำให้หัวใจของเขาเต้นแรง อย่างที่เขาไม่รู้ตัวเลยสักนิด นี่ถ้าไม่ติดคำสัญญาที่เขาให้ไว้กับเธอ เขาคงหลุดปากพูดอะไรไปบ้างแหละ ตลอดทั้งช่วงเช้า ทั้งคู่พูดกันเพียงเรื่องงาน แต่ทุกคำพูด ทุกการขยับตัว ทุกการสบตากลับเต็มไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ไม่มีใครอยากยอมรับ จนเมื่อคนไข้รายสุดท้ายเดินออกไปจากห้อง ความเงียบก็โรยตัวลงอีกครั้ง แพรพลอยรีบเก็บของ
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวก่อนนะคะ”
“เดี๋ยวก่อน” เสียงของเขาดังขึ้น มันทำให้แพรพลอยรู้สึกหวั่นใจแบบแปลกๆ เธอหยุด แต่ไม่กล้าหันไปมอง
“คุณจะหลบผมไปอีกนานแค่ไหน แพรพลอย”
หัวใจเธอสะดุดอีกครั้ง ความทรงจำคืนนั้นแล่นกลับเข้ามาเต็มหัวใจ เธอกัดริมฝีปากแน่น พูดเสียงเบาแทบไม่ได้ยิน
“จนกว่าฉันจะลืมเรื่องคืนนั้นได้ค่ะ...หมออิฐ” น้ำเสียงเด็ดเดี่ยวของแพรพลอยถูกเอ่ยออกมา บ่งบอกชัดว่าเธอไม่ต้องการที่จะเอ่ยถึงเรื่องพวกนั้นอีก เธอพูดจบก็ผลักประตูออกไปทันที ทิ้งเขาไว้ในห้องตรวจเพียงลำพัง
อิฐมองตามหลังเธอ รอยยิ้มจางๆ ปรากฏบนใบหน้า แต่ในแววตาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ลึกซึ้งกว่าเดิม ทั้งเสียใจ ทั้งห่วง ทั้งอยากรู้ว่า “เธอเป็นใครกันแน่ในใจเขา”
“คุณลืมได้...แต่ผมลืมไม่ได้จริงๆ แพรพลอย”
และก็เหมือนว่าโชคชะตาจะเล่นตลกกับเธออีกครั้ง เมื่อแพรพลอยจะต้องมาอยู่เวรที่ห้องฉุกเฉิน แล้วหมอประจำห้องฉุกเฉินคืนนั้นก็คืออิฐ ทำไมเธอถึงได้ซวยขนาดนี้ เธอไม่อยากเจอเขาเลยสักนิด แต่นี่สองครั้งแล้วหลังจากเหตุการณ์วันนั้นที่เธอต้องทำงานร่วมกับเขา เธอไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร แต่เธออยากให้ตัวเองหลุดพ้นจากสถานการณ์นี้โดยเร็ว เพราะก่อนหน้านี้เธอก็ไม่เคยได้ทำงานร่วมกับเขา และเธอก็หวังว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอต้องทำงานร่วมกับเขา
- ผู้เขียน
