บังเอิญไม่มีที่สิ้นสุด...2
453 คำ
เสียงไซเรนของรถพยาบาลดังแหลม ก่อนที่ประตูห้องฉุกเฉินจะเปิดออก พยาบาลหลายคนวิ่งเข้ามาเข็นเตียงเคลื่อนผู้ป่วยเข้ามาในห้องฉุกเฉิน ผู้ป่วยชายวัยกลางคนหมดสติ หัวใจเต้นช้าผิดปกติ
แพรพลอย วิ่งเข้ามาช่วยโดยสัญชาตญาณ มือเธอสั่นเพราะแรงกดดันแต่ก็ทำงานตามขั้นตอนอย่างคล่องแคล่ว
“คนไข้ชาย อายุประมาณ 50 ปี หมดสติ หัวใจเต้นช้า ความดันตกค่ะ!”
หัวหน้าพยาบาลตะโกนเรียก
“หมออิฐ! หมออิฐอยู่ไหม! เรียกหมออิฐด่วน!” เสียงนั้นทำให้เธอชะงักนิดหนึ่ง แค่ชื่อเดียวที่เรียกออกมา ก็ทำให้หัวใจเธอเต้นแรงโดยไม่ตั้งใจ
และไม่กี่วินาทีต่อมา ประตูห้องฉุกเฉินก็ถูกผลักเปิดออกอีกครั้ง ร่างสูงในชุดกาวน์สีขาวก้าวเข้ามาด้วยสายตาจริงจังเต็มร้อย
“รายงานอาการ” เขาเอ่ยเสียงเด็ดขาด ขณะเดินเข้าประจำจุด
แพรพลอยยืนอยู่ตรงปลายเตียง เงยหน้ามองเขาเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะรีบหลบตา
“หัวใจเต้น 38 ครั้งต่อนาทีค่ะ หมอ ฉีดอะโทรปีนไปแล้วหนึ่งโดส ยังไม่ตอบสนอง”
“เตรียมเครื่องช็อกหัวใจไว้” เขาสั่ง
มือของทั้งคู่ประสานกันโดยไม่ตั้งใจขณะยื่นแผ่นช็อก แค่สัมผัสเพียงวินาทีเดียวก็ทำให้หัวใจทั้งสองเต้นแรงกว่าคนไข้ตรงหน้า แต่ตอนนี้...ไม่มีเวลาให้คิดอะไรอีกแล้ว เสียงเครื่องวัดชีพจรดังถี่
“เคลียร์!” เสียงของหมออิฐดังขึ้นพร้อมช็อกครั้งแรก ตัวผู้ป่วยกระตุก
เส้นกราฟยังนิ่ง
“อีกครั้ง!”
“เคลียร์!”
ครั้งที่สองผ่านไป หัวใจยังไม่เต้นกลับมา
“หมอ...” แพรพลอยเรียกเบาๆ เสียงเธอสั่น แต่ยังยื่นสายฉีดยาให้ตามสัญชาตญาณ
“เพิ่มโดสอะโทรปีนครับ... เตรียมช็อกอีกครั้ง!”
“เคลียร์!”
เสียงเครื่องวัดดัง ปิ๊บ ปิ๊บ ปิ๊บ
เส้นกราฟขยับขึ้น ทุกคนถอนหายใจพร้อมกัน ผู้ป่วยกลับมามีชีพจรอีกครั้ง แพรพลอยยืนหอบ หยาดเหงื่อเกาะตามไรผม หมออิฐหันมามองเธอ สายตาเต็มไปด้วยความโล่งใจปนความประหลาดใจ
“คุณทำดีมาก แพรพลอย” คำชมจากเขามันทำให้เธอค่อนข้างประหลาดใจ
เธอกะพริบตา ดวงตาแดงนิด ๆ จากแรงเครียด “ฉันแค่...ทำตามหน้าที่ค่ะ”
“แต่คุณใจเย็นกว่าที่ผมคิด” เขาว่าพลางยิ้มบางๆ รอยยิ้มที่เธอไม่เคยเห็นบนใบหน้าเขาเลยในระหว่างที่เขาอยู่ที่โรงพยาบาล หัวใจเธอสั่นวูบอีกครั้ง ภาพหมออิฐเมื่อคืนวันนั้นซ้อนทับกับชายหนุ่มตรงหน้าในตอนนี้ แต่คนละความรู้สึกสิ้นเชิง ตอนนั้นคือความสับสน ตอนนี้คือ...ความรู้สึกอบอุ่นแปลกๆ ที่ทำให้เธอไม่กล้ามองตาเขา
- ผู้เขียน
