โลกกลมหรือพรหมลิขิต
488 คำ
เธอก้มหน้าพูดเสียงแผ่ว “หมออย่ามายิ้มแบบนั้นได้ไหมคะ เดี๋ยวคนอื่นเข้าใจผิด”
“แล้วคุณเข้าใจผิดหรือยังล่ะ” เขาตอบกลับอย่างมีนัย
แพรพลอยเงยหน้าขึ้นนิดหนึ่ง เห็นแววตาคมคู่นั้นจับจ้องมาเต็มๆ ในแววตาเขามีทั้งความจริงจัง ความห่วงใย และบางอย่างที่เธอไม่กล้ายอมรับ
เธอหันหนี รีบเก็บอุปกรณ์เข้าที่ “ฉันต้องเอาเวชระเบียนไปส่งค่ะ”
ก่อนจะเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งไว้เพียงกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ที่เขาจำได้ขึ้นใจ
หมออิฐยืนมองตามแผ่นหลังของเธออีกครั้ง
แต่คราวนี้...ไม่ใช่แค่ความสนใจเหมือนก่อนหน้า
มันคือ “ความรู้สึกบางอย่าง” ที่เริ่มเติบโตขึ้นอย่างช้าๆ และเขาไม่รู้เลยว่าจะหยุดมันได้หรือไม่
“ถ้าไม่ใช่คืนวันนั้น...” เขาพึมพำเบาๆ “ผมคงไม่รู้เลยว่าหัวใจของผมเต้นแรงแค่ไหนเวลามีเธออยู่ข้างๆ”
หลังจากลงเวรแพรพลอยที่เครียดเหลือเกิน เธอก็ตัดสินใจนัดลลิลเพื่อนสนิทของเธอ ไปทานอาหารที่ร้านประจำที่ทั้งคู่ชอบนัดเจอกัน
กลิ่นหอมของต้มยำกุ้งและเสียงพูดคุยจอแจในร้านอาหารเล็กๆ ย่านกลางเมือง ทำให้บรรยากาศยามเย็นดูผ่อนคลายกว่าทุกวัน
แพรพลอย นั่งอยู่ตรงข้ามเพื่อนสนิทที่สุดในชีวิตอย่างลลิล สีหน้าของแพรพลอยตอนนี้อมทุกข์เหลือเกิน จะไม่ให้ทุกข์ใจได้ยังไง ยิ่งอยู่ใกล้เขาใจเธอก็ยิ่งสั่น
ลลินหญิงสาวในชุดทำงานเรียบหรูจากบริษัทเอกชนที่มักจะเต็มไปด้วยพลังงานและรอยยิ้ม ตอนนี้เธอกำลังมองหน้าเพื่อนสนิทแล้วหลุดขำออกมา เธอรับรู้เรื่องทุกอย่างตั้งแต่วันแรกที่เกิดขึ้น แพรพลอยเล่าให้เธอฟังหมดแล้ว เธอแปลกใจเหมือนกันทำไมเพื่อนของเธอ ไม่ยอมร้องขอความรับผิดชอบจากหมออิฐคนนั้น แต่จะหาสาเหตุจากคนอย่างแพรพลอยคงหายากอยู่ เพราะขานั้นชอบทำอะไรแปลกๆ อยู่แล้ว ลลิลวางกระเป๋าแล้วมองหน้าเพื่อนนิ่งๆ
“ไหนว่าชวนมากินข้าว จะมานั่งถอนหายใจแข่งกับพัดลมทำไมยะ?”
แพรพลอยยกแก้วน้ำขึ้นจิบก่อนถอนหายใจอีกครั้ง “คือ...ฉันไม่รู้จะเริ่มเล่ายังไงดีล่ะลิล” ลำบากใจ จนเธอไม่รู้ว่าจะต้องพูดยังไงเพื่อนถึงจะเข้าใจ
“เริ่มตรงไหนก็ได้ที่มีหมออิฐสุดหล่อของแกอยู่ในนั้น” ลลิลยิ้มเจ้าเล่ห์ ดวงตาเปล่งประกายความอยากรู้ชัดเจน
แพรพลอยแทบสำลักน้ำ “บ้าสิ! เขาไม่ใช่ของฉัน!” แพรพลอยรีบปฏิเสธทันที อย่ามาโมเมบอกว่าหมออิฐเป็นของเธอเขาและเธอไม่มีพันธะใดต่อกัน เธอพยายามจะคิดว่าเรื่องพวกนั้นมันไม่เคยเกิดขึ้นเลยเถอะ
- ผู้เขียน
