โลกกลมหรือพรหมลิขิต...1
560 คำ
“เอ้า ก็เธอพูดถึงเขาทุกทีที่เจอกันนะ ไม่ทางตรงก็ทางอ้อม” ลลิลเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มล้อเลียน จะไม่ให้เพื่อนรอได้อย่างไร เวลาที่แพรพลอยโทรมาเล่าส่วนใหญ่ก็จะเป็นเรื่องระหว่างตนเองและหมออิฐ
แพรพลอยถอนหายใจยาว พลางเขี่ยข้าวในจาน “ฉันไม่ได้อยากพูดถึงเขาหรอก...แต่ช่วงนี้เขาอยู่ไปทุกที่เลย” แพรพลอยเอ่ยออกมาด้วยความเศร้าใจ ไม่ว่าเธอจะหนีไปไหนก็เหมือนว่าจะมีเขาไม่พ้นเขาอยู่ทุกที่ในโรงพยาบาลจริงๆ
“หมายความว่ายังไง?”
“คือ...เมื่อก่อนฉันไม่เคยเจอหมออิฐเลยสักครั้ง ทั้งที่ทำงานโรงพยาบาลเดียวกันแท้ๆ แต่พอหลังจาก...” เธอหยุดพูดทันที กลืนคำว่า “หลังจากคืนนั้น” ลงคอ แล้วเปลี่ยนประโยคแทน “แต่พอหลังจากวันนั้น...ฉันกลับต้องเจอเขาทุกวันเลย” สิ่งที่เกิดขึ้นแพรพลอยไม่เข้าใจเลยสักนิด แล้วเธอก็ไม่รู้ว่าสาเหตุของการเจอกันมันเป็นเรื่องบังเอิญหรือความตั้งใจของใครบางคนหรือเปล่า
ลลิลเลิกคิ้ว “โอ้โห...บังเอิญจังนะ”
“บังเอิญบ้าอะไรล่ะ!” แพรพลอยโวยเบาๆ พลางยกมือกุมหน้า “ฉันไม่อยากเจอเลยจริงๆ นะ แต่ไม่ว่าจะไปไหน ก็เหมือนเขาจะอยู่ตรงนั้นตลอดเลย”
“แล้วแกแน่ใจเหรอ ว่ามันแค่บังเอิญ?” ลลิลเอียงคอถามพร้อมยิ้มกว้าง “หรือว่า...พรหมลิขิต?”
แพรพลอยเงยหน้าขึ้นทันที “พรหมลิขิตบ้านเธอสิ! มันคือกรรมเก่าชัดๆ”
ลลิลหัวเราะลั่นจนคนโต๊ะข้างๆ หันมามอง
“โอ๊ย ฉันชอบนะ หมอหล่อ รวย มีสมอง แถมยังดูจริงจัง เธอรู้มั้ยว่าผู้ชายแบบนั้นในละครยังหายากเลย” แล้วลลิลเอ่ยออกมาด้วยความเสียดาย ก็หมออิฐของเพื่อนเธอ เป็นหมอที่ค่อนข้างดังเธอก็เลยรู้ว่า เขาเพอร์เฟคทุกอย่าง แต่เธอก็ไม่แน่ใจทำไมเพื่อนเธอถึงไม่สนใจเขา
“แต่ในชีวิตจริงมันน่ากลัวต่างหาก!” แพรพลอยพูดเสียงจริงจัง “เขาเป็นหมอที่ทุกคนเกรงใจ ฉันแค่พยาบาลตัวเล็กๆ ถ้าใครรู้ว่าฉันกับเขา...”
เธอหยุดกะทันหัน ใจเต้นแรง เพราะเกือบพูดเกินไปอีกครั้ง ลลิลยิ้มบาง “เธอกลัวใช่ไหม...ว่าความลับมันจะหลุด”
แพรพลอยหลบตา “ก็...ใช่สิ” เสียงเธอแผ่วลง “ฉันอายตัวเองด้วยล่ะลิล แค่คิดว่าถ้าใครรู้เรื่องฉันกับเขา...ฉันคงไม่มีหน้าไปทำงานอีกเลย”
เพื่อนสาวมองหน้าเธอนิ่งขึ้น สีหน้าเริ่มอ่อนโยน
“แพร...ฉันไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเธอกับหมอคนนั้น แต่เธอไม่จำเป็นต้องโทษตัวเองทุกครั้งที่พูดถึงเรื่องนี้นะ เธอต้องก้าวผ่านมันไปให้ได้ ไม่อย่างนั้นก็ไปร้องขอให้เขารับผิดชอบเธอ” ปลายประโยคลลิลเอ่ยเชิงล้อ เพื่อให้เพื่อนคลายเครียดลงไปบ้าง
แพรพลอยนิ่งไป มือที่ถือช้อนค้างอยู่กลางอากาศ “บางที...มันอาจไม่ใช่เรื่องที่เธอต้อง ‘หนี’ แต่อาจเป็นเรื่องที่เธอต้อง ‘เจอ’ เพื่อจะเข้าใจมันให้จบจริงๆ ก็ได้” คำพูดนั้นทำให้เธอชะงัก เธอยิ้มฝืน
“ให้มันจบเหรอ...”
- ผู้เขียน
