“ใช่หรือไม่ก็ให้มันเริ่มต้นใหม่แบบที่ควรจะเป็น” ลลิลยักคิ้วขำ “เธอหนีเขาได้แค่ขา แต่หนีใจตัวเองไม่ได้หรอกแพร”
แพรพลอยหัวเราะในลำคอ ส่ายหน้าแรง “พูดเหมือนนิยายเลยนะ”
“ก็ชีวิตมันบางทีก็เขียนเองไม่ทันใจคนอ่านนี่นา” ลลิลตอบพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน
เสียงหัวเราะของทั้งคู่ดังกลบเสียงในร้านไปชั่วขณะ แต่ในใจของแพรพลอย...กลับยังไม่สงบ
เพราะต่อให้เธอส่ายหน้าแค่ไหน คำว่า “พรหมลิขิต” ที่เพื่อนพูด ก็ยังวนอยู่ในหัวเธอไม่หยุดเลย
เสียงช้อนกระทบแก้วกาแฟดังแผ่วๆ ในร้านอาหารบรรยากาศสบายๆ แพรพลอยกับลลิล นั่งอยู่ริมกระจก มุมที่แสงแดดยามเย็นส่องเข้ามาพอดี
หลังจากหัวเราะและคุยกันเรื่องงาน เรื่องชีวิต และแน่นอน...เรื่อง “หมออิฐ” ตอนนี้ทั้งคู่กำลังคุยเพลินจนแพรพลอยเริ่มผ่อนคลายลงเล็กน้อย
“ฉันว่าเธอพูดถึงเขาอีกครั้งแล้วนะ” ลลิลแซวพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“ไม่ได้พูดถึงซะหน่อย!” แพรพลอยเถียงเสียงเบา “แค่...เผลอพูดชื่อ
