แพรพลอยพยายามทำเสียงให้มั่นคงที่สุด “ค่ะ...บังเอิญมากจริงๆ ค่ะ”
ลลิลยกแก้วน้ำขึ้นจิบ ยิ้มมุมปาก “เห็นไหม ฉันบอกแล้ว...พรหมลิขิต”
“พรหมลิขิตอะไรล่ะ!” แพรพลอยพูดเสียงหลง แก้มขึ้นสีแดงจัด “แค่...แค่โลกมันกลมต่างหาก”
“ถ้าโลกกลมจริง...” หมออิฐพูดพลางมองตาเธอนิ่ง “ก็คงเพราะมันอยากให้เราเจอกันอีกครั้งล่ะมั้ง” คำพูดนั้นทำให้หัวใจแพรพลอยเต้นแรง เธอเงยหน้าขึ้นสบตาเขาโดยไม่ตั้งใจ ดวงตาคู่นั้นนิ่งแต่ลึกเหมือนอ่านใจคนได้
ลลิลมองทั้งคู่แล้วยิ้มกริ่ม “เอ่อ...ฉันว่าเดี๋ยวฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ พอดีอยากล้างมือ” เธอพูดจบก็ลุกออกไปทันที ทิ้งให้ทั้งสองนั่งอยู่ด้วยกัน
ความเงียบโรยตัวลงในทันที แพรพลอยรู้สึกทำตัวไม่ถูก
อิฐมองเธอ พลางพูดเสียงเบา “คุณไม่คิดจะมองหน้าผมหน่อยเหรอ”
“หมอ...ฉันว่าเราคุยกันพอแล้วนะคะ” เธอก้มหน้าพูด มือขยุ้มชายกระโปรงแน่น “ฉันอยากให้ทุกอย่างมันกลับไปเหมือนเดิม”
“เหมือนเดิม?” เขาทว
