เช้าวันจันทร์ที่โรงพยาบาล
เสียงรองเท้ากระทบพื้น เสียงโทรศัพท์ และเสียงประกาศดังระงมไปทั่ว แพรพลอย เดินถือแฟ้มเอกสารในมือ แต่หัวใจกลับหนักอึ้งราวกับมีหินก้อนใหญ่ทับอยู่
ตั้งแต่ก้าวเข้ามาในแผนกพยาบาล สายตาหลายคู่ก็จับจ้องมาที่เธออย่างไม่ปิดบัง เสียงกระซิบกระซาบดังเบา ๆ แต่ชัดพอให้ได้ยิน
“นั่นแหละ...พยาบาลแพรพลอยไง ที่มีคนเห็นไปกินข้าวกับหมออิฐ”
“จริงเหรอ หมออิฐน่ะเหรอ!?”
“อือ...เห็นบอกว่านั่งคุยกันสองต่อสองตั้งนานแน่ะ” คำพูดที่มันเป็นการใส่สีใส่ไข่ทำให้แพรพลอยรู้สึกอายเป็นอย่างมากมันมีช่วงเวลาที่เธออยู่กับหมออีกเพียงไม่นานเท่านั้นนั่นก็คือช่วงเวลาที่ลลิลไปเข้าห้องน้ำ แต่ทำไมคำพูดที่คนพวกนี้พูดมันกลายเป็นว่าเธอนั่งอยู่สองต่อสองกับหมออิฐ ทั้งที่ความเป็นจริงแล้วมีเพื่อนของเธอร่วมโต๊ะรับประทานอาหารด้วย
เธอก้มหน้าทันที มือกำแฟ้มแน่น พระเจ้า...นี่มันเกิดขึ้นจริงๆ เหรอ
เมื่อคืนเธอแค่เผอิญเจอ
