“หมอไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ” เธอส่ายหน้า “ฉันต่างหากที่ไม่รู้...ว่าหมอมีฐานะขนาดนั้น ยิ่งแบบนี้ยิ่งต้องไม่ให้ใครรู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเราที่มันเกิดขึ้น ถ้าหมอเลี่ยงการเจอฉันได้หมอก็เรียกเถอะค่ะ เพราะฉันเป็นพยาบาลฉันไม่มีสิทธิ์เปลี่ยนเวรกับใคร”
“ผมไม่อยากให้ใครมองผมแบบนั้น” เขาพูดช้าๆ “ผมแค่อยากเป็นหมอธรรมดา ที่ทำงานข้างๆ คนที่ผมอยากอยู่ด้วย...” ประโยคนั้นทำให้เธอเงยหน้าขึ้น สายตาทั้งคู่สบกัน เต็มไปด้วยความอ่อนไหวที่ไม่มีคำพูดใดอธิบายได้ แต่ก่อนที่เธอจะพูดอะไร เสียงประกาศเรียกหมออิฐดังขึ้นจากลำโพง
“หมออิฐ กรุณาไปที่ห้องฉุกเฉินด่วนค่ะ...”
เขาพยักหน้าเบาๆ “ไว้คุยกันต่อ...นะครับ แพรพลอย” เขาเดินจากไป ทิ้งเธอยืนอยู่กับหัวใจที่เต้นแรงและความคิดพันพัน
พรหมลิขิตงั้นเหรอ... หรือว่ามันคือบทลงโทษ ที่ทำให้เธอเผลอรักคนที่สูงเกินเอื้อม
บ่ายวันนั้นในห้องพักพยาบาล แสงแดดลอดผ่านม่านบางเข้ามาเป็นเส้น
