เวลาผ่านไปหลายเดือน
ห้องพักพิเศษชั้นบนสุดของโรงพยาบาลรามนทีเงียบสงัด เพดานสีขาวสะอาด ไร้เสียงผู้มาเยือน
มีเพียงเสียงเครื่องวัดชีพจรที่ดัง “ปิ๊บ...ปิ๊บ...” อย่างสม่ำเสมอ
บนเตียงสีขาว หมออิฐ ยังคงนอนนิ่ง ใบหน้าสงบ
ท่อช่วยหายใจยังคงอยู่ ผิวเขาซีดลงเล็กน้อย แต่ดูเหมือนคนที่แค่หลับยาว หลับในฝันที่ไม่มีใครรู้ว่าเขาอยู่ตรงไหนของมัน
คุณหญิงอมรานั่งอยู่ตรงโซฟาข้างเตียง แววตาเธอเหนื่อยล้า มือหนึ่งถือหนังสือสวดมนต์ อีกมือแตะมือของลูกชายไว้แน่น
“ลูกยังไม่ตื่นอีกเหรออิฐ...แม่ทำทุกอย่างแล้วนะ...แต่ทำไมลูกไม่ลืมตาสักที...” น้ำเสียงของท่านสั่น ในแววตาที่เคยแข็งกร้าว บัดนี้เต็มไปด้วยความกลัว ความกลัว...ที่จะต้องอยู่โดยไม่มีเขา
ท่านมองลูกชายแล้วถอนหายใจเบาๆ “บางที...แม่อาจจะทำผิด...แต่แม่ก็ทำเพราะรักลูก”
บ้านไม้ริมทะเลที่แพรพลอยอาศัยอยู่
วันนี้มีเสียงคลื่นอ่อนๆ และเสียงหัวเราะเบาๆ ของหญิงสาวที่กำลั
