เช้าวันต่อมา
ข่าวลือเริ่มแพร่ไปทั่วโรงพยาบาลว่า “หมออิฐมีปฏิกิริยาแล้ว” แพทย์เจ้าของเคสบอกว่าเป็น “การตอบสนองที่ดีต่อเสียงรอบข้าง”
คุณหญิงอมรามายืนอยู่ข้างเตียงลูกชาย
สายตาท่านจับจ้องที่ช่อดอกคาเนชั่นสีขาวตรงหัวเตียง มีโน้ตแผ่นหนึ่งแนบไว้...ลายมือเรียบแต่คุ้นตา
“สำหรับคนที่ยังไม่ยอมลืมตา มีคนกำลังรออยู่นะคะ”
คุณหญิงถือโน้ตนั้นไว้นิ่งๆ นิ้วมือที่เคยแข็งกร้าวเริ่มสั่นน้อยๆ ท่านหันมองลูกชายที่ค่อยๆ ขยับริมฝีปาก เสียงเบาแผ่วแทบไม่ได้ยิน...แต่ชัดเจน
“แพร...พลอย...” คุณหญิงอมรานิ่ง ดวงตาเริ่มมีน้ำใสๆ เอ่อขึ้นอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน "ฉันจะไม่มีทางให้เธอได้เจอลูกชายฉันอีก" คุณหญิงอมราเอ่ยออกมาเสียงเครียด
เสียงฝนโปรยลงบางเบาในเช้าวันนั้น
กลิ่นไอชื้นของฝนปะปนกับกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อในโรงพยาบาล แพรพลอยเดินเข้ามาตามทางเดินเดิม ทางที่เธอเดินมาทุกวันตลอดสองสัปดาห์ที่ผ่านมา มือเธอถือช่อคาเนชั่น
