เสียงประตูห้องเปิดเบาๆ หมออิฐ กลับมาพอดี เขาในชุดกาวน์ขาว คล้องป้ายชื่อ เหนื่อยจากเวรตรวจ แต่ยังมีรอยยิ้มอ่อนบนใบหน้า “แพรพลอย ผมซื้อข้าวมาให้นะครับ...” เขาพูดขณะวางถุงอาหารลงโต๊ะ แต่เมื่อหันมา ก็เห็นเธอยืนนิ่ง น้ำตาไหล
“เฮ้...เกิดอะไรขึ้น” เขารีบเข้ามาใกล้ ดวงตาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง แพรพลอยยื่นมือออกมา ในมือเธอถือที่ตรวจครรภ์ไว้แน่น สั่นเล็กน้อย
อิฐชะงัก มองสิ่งนั้น ก่อนเงยหน้ามองเธอ ดวงตาทั้งคู่สบกัน ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาสักคำ
“มันขึ้น...สองขีดค่ะ...” เสียงเธอสั่น “หมอ...ฉัน...”
เขาชะงัก หัวใจเหมือนหยุดเต้นไปชั่วขณะ แล้วรอยยิ้มจางๆ ก็ผุดขึ้น ก่อนที่เขาจะค่อยๆ ยื่นมือมาวางทาบท้องของเธออย่างแผ่วเบา
“ลูกของเรา...” เขาพูดเสียงแผ่ว “ลูกของเรากลับมาแล้วจริงๆ...”
แพรพลอยร้องไห้สะอึก “ฉันกลัว...กลัวว่าจะเสียเขาอีก...”
อิฐก้าวเข้ามากอดเธอแน่น มือของเขาลูบหลังเธอเบาๆ น้ำเสียงมั่นคงแต่เต็มไ
