อีกไม่กี่วันต่อมา
แพรพลอยเดินอยู่บนสะพานไม้ สายลมพัดแรงจนเส้นผมปลิว เธอยืนมองคลื่นซัดเข้าฝั่งซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในมือถือรูปเล็กๆ ใบหนึ่ง รูปถ่ายคู่ตอนอยู่โรงพยาบาล
เธอพูดกับตัวเองเบาๆ “หมออิฐ...ฉันหวังว่าหมอจะลืมฉันได้ในสักวันนะคะ” แต่เธอไม่รู้เลยว่าขณะเดียวกัน รถยุโรปคันหนึ่งกำลังแล่นเข้ามาใกล้ริมชายหาด อิฐลงจากรถ แสงแดดยามเย็นส่องกระทบใบหน้าเขา เขามองเห็นเธอในระยะไกล ร่างบางในชุดขาวที่เขาจำได้แม่น หัวใจของเขาเต้นแรง
เท้าแทบจะวิ่งไปเองโดยไม่ต้องคิด
“แพรพลอย!!” .เสียงเรียกนั้นดังขึ้นเหนือเสียงคลื่น แพรพลอยหันกลับไป สายลมพัดแรงจนผมเธอปลิว เธอเห็นเขา...และน้ำตาก็ร่วงลงทันที อิฐวิ่งเข้ามาหาเธอ ก่อนจะหยุดอยู่ตรงหน้า
หอบหายใจหนัก แต่ดวงตาเต็มไปด้วยความโล่งใจ
“หนีผมทำไม...” เสียงเขาแผ่วสั่น “ผมบอกแล้วไง ว่าจะไม่ปล่อยมือคุณอีก”
แพรพลอยน้ำตาคลอ “หมอ...ฉันไม่อยากให้หมอต้องเสียทุกอย่างเพราะฉัน”
