เช้าวันนั้น โรงพยาบาลศิรารมย์เหมือนเดิมทุกอย่าง คนไข้รอคิวตรวจ พยาบาลเดินขวักไขว่ แต่สายตาหลายคู่กลับจับจ้องอยู่ที่ หญิงสาวคนหนึ่ง แพรพลอยเดินถือแฟ้มเอกสารในมือ เธอรู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่เปลี่ยนไป เสียงกระซิบที่เธอไม่ต้องได้ยินชัด ก็รู้ว่าเกี่ยวกับใคร
“เขาว่าหมออิฐกับพยาบาลแพรพลอยอยู่คอนโดเดียวกัน...”
“เห็นมีคนเจอเดินออกมาพร้อมกันตอนเช้า...”
“หรือว่าอยู่ด้วยกันจริงๆ?”
คำพูดเหล่านั้นแทรกเข้าหูเหมือนมีดบางๆ ที่เฉือนหัวใจ แต่แพรพลอยพยายามรักษาหน้าตาเรียบเฉยไว้ เธอเดินตรงไปยังห้องยาโดยไม่หันกลับไปมอง
เธอไม่รู้เลย...ว่าในอีกมุมหนึ่งของโรงพยาบาล
คุณหญิงอมรา กำลังถือโทรศัพท์อยู่ในมือ น้ำเสียงเยือกเย็นลอดออกมาทีละคำ
“ฉันเตือนลูกชายฉันแล้วใช่ไหม...ว่าอย่าให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก” เสียงของอีกฝั่งสายตอบอย่างกลัวๆ
“ครับคุณหญิง...แต่ดูเหมือนหมออิฐจะ...”
“พอ!” เสียงตัดราวกับใบมีด
“คราวนี้...
