เสียงฝนตกโปรยลงบนหลังคา
ฟ้าครึ้มแต่ในดวงตาของหมออิฐกลับมีแสงแห่งจุดหมาย หลังจากฟื้นฟูร่างกายได้มากพอ เขาก็เริ่มวางแผน แอบเก็บเอกสาร และติดต่อเพื่อนสนิทในวงการแพทย์ที่ไว้ใจได้เพียงไม่กี่คน
“นายแน่ใจเหรออิฐ...” เพื่อนถามเสียงต่ำ “นี่มันเหมือนหนีจากบ้านมากกว่าหนีเที่ยว”
“ฉันแน่ใจ...” เขาตอบนิ่ง “ฉันต้องไปหาเธอ”
ในคืนนั้น
ขณะคุณหญิงอมรายังคงอยู่ในห้องพระ เสียงฝนข้างนอกดังไม่ขาดสาย ลูกชายของเธอเก็บของอย่างเงียบงัน เขาใส่เสื้อเชิ้ตเรียบๆ กับกางเกงผ้าสีเข้มใบหน้าแม้ยังซีด แต่ในดวงตาเต็มไปด้วยความตั้งใจแน่วแน่ เขาเหลือบมองกรอบรูปแม่ที่วางอยู่บนหัวเตียง
“แม่ครับ...” เขาพึมพำเบาๆ “ผมรักแม่นะ แต่ผมก็รักเธอไม่แพ้กัน...”
เสียงรถยนต์สีดำเงียบเคลื่อนออกจากประตูบ้าน อิฐนั่งอยู่เบาะหลัง เพื่อนที่ช่วยขับรถหันมาถามเบาๆ
“นายจะไปไหนก่อน “ทะเล...” เขาตอบ “เธออยู่ที่นั่น”
เช้าวันต่อมา
คุณหญิงอมราเปิดปร
