หลังจากวันฝนพรำวันนั้นผ่านไปเพียงไม่กี่สัปดาห์ ข่าวร้ายก็มาถึง คุณหญิงอมราล้มป่วยกะทันหัน
หมออิฐรีบเดินทางกลับกรุงเทพฯ ทันที พร้อมกับแพรพลอยที่แม้ท้องเริ่มโต แต่ก็ยืนกรานจะไปด้วย
“หนูจะอยู่กับหมอ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แล้วก็...หนูอยากดูแลท่านด้วยค่ะ” อิฐมองเธอด้วยความซึ้งและกังวลในเวลาเดียวกัน
“เธอจะไม่ลำบากเหรอแพรพลอย...ท่านไม่เคยยอมรับเธอเลยนะ”
“ลำบากสิคะ” เธอยิ้มบางๆ “แต่ถ้าความดีมันจะชนะใจใครสักคนได้ หนูยอมเหนื่อย”
คฤหาสน์หลังใหญ่กลับมาเงียบงันอีกครั้ง
คุณหญิงอมรานอนพักรักษาตัวอยู่ในห้องนอนชั้นบน
ใบหน้าท่านซีดเซียว เหนื่อยล้า ทั้งจากโรค และจากความรู้สึกที่ยังไม่คลี่คลาย
เมื่อประตูห้องเปิดออก แพรพลอยก้าวเข้ามาพร้อมผ้าขนหนูและยาในมือ เธอยกมือไหว้อย่างนอบน้อม
“สวัสดีค่ะ คุณหญิง” คุณหญิงปรายตามองเพียงแวบเดียว
“มาทำไม...ใครให้เธอเข้ามาในบ้านฉันอีก”
“หนูมากับหมออิฐค่ะ” เธอตอบเบาๆ “
