เสียงหัวเราะเบาๆ ดังแว่วจากห้องครัว
อิฐในเสื้อเชิ้ตสีอ่อนยืนสับผักอยู่หน้าเคาน์เตอร์
ส่วนแพรพลอยในผ้ากันเปื้อนสีครีมกำลังต้มซุปไก่อย่างตั้งใจ
“อย่าใส่เกลือเยอะนะครับ เดี๋ยวแม่บ่นว่าเค็ม”
“ค่ะคุณหมอ...” เธอหันมายิ้ม “แต่ถ้าไม่อร่อย หมออย่ามาบ่นหนูทีหลังนะ”
“ผมบ่นอยู่แล้วแหละ” เขาแกล้งพูด ทำหน้าเรียบเฉยก่อนจะหัวเราะเมื่อเห็นเธอทำตาโตใส่
กลิ่นซุปหอมฟุ้งทั่วครัว เสียงช้อนกระทบหม้อดังคล้ายเสียงดนตรีแห่งความสุข
บรรยากาศอบอุ่นจนดูเหมือนเวลาหยุดหมุน
ในห้องรับแขก
คุณหญิงอมรานั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟา ได้ยินเสียงทั้งคู่หัวเราะจากในครัว มุมปากของท่านยกขึ้นโดยไม่รู้ตัว
“บ้านนี้...ไม่ได้มีเสียงแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ” เธอพึมพำเบาๆ ก่อนจะหลุบตามองแจกันดอกกุหลาบที่แพรพลอยจัดไว้ข้างๆ
สีแดงสดของมันสะท้อนในแววตาท่านอย่างอบอุ่น ไม่นาน อิฐกับแพรพลอยยกอาหารเช้ามาวางบนโต๊ะ กลิ่นหอมอบอวลจนแม้แต่แม่บ้าน
