ไม่นาน แพทย์ก็เข็นเตียงออกมา
แพรพลอยนอนอยู่บนเตียงในชุดคนไข้สีฟ้าอ่อน
ในอ้อมแขนของเธอมีทารกน้อยห่อตัวด้วยผ้าสีขาว
คุณหญิงอมรามองภาพนั้น น้ำตาไหลพรากโดยไม่รู้ตัว มือของท่านสั่นเมื่อยื่นออกไป
แพรพลอยยิ้มอ่อน ก่อนจะยื่นเด็กให้เบาๆ “คุณหญิง...อยากอุ้มไหมคะ”
คุณหญิงอมรารับเด็กไว้ในอ้อมแขนช้าๆ น้ำตาหยดลงบนแก้มเด็กน้อย
“แม่ไม่คิดเลย...” เสียงท่านสั่นสะอื้น “ว่าจะได้อุ้มลูกของลูกชายตัวเองอีกครั้ง...”
อิฐยืนข้างๆ สวมกอดทั้งสองไว้แน่น
“แม่ครับ...ครอบครัวของเราครบแล้วนะ” คุณหญิงอมรามองแพรพลอย ในแววตาเต็มไปด้วยความรักแท้
“แพรพลอย...ขอบใจนะ...ที่ไม่หนีไปไหน ทั้งที่แม่เคยใจร้ายกับเธอขนาดนั้น”
แพรพลอยส่ายหน้า น้ำตาไหลพราก “หนูไม่เคยโกรธเลยค่ะคุณหญิง...เพราะถ้าไม่มีท่าน...หนูก็คงไม่มีวันนี้”
คุณหญิงอมราก้มลงมองเด็กในอ้อมแขน “หลานของฉัน...” เธอกระซิบเบาๆ “ต่อไปนี้...บ้านนี้จะมีแต่เสียงหัวเราะของ
