รถแล่นออกไปในความมืด ทิ้งแสงหลอดไฟท้ายเป็นเส้นยาว คนร้ายพูดคุยกันอย่างเบาๆ ไม่มีความสงสาร ไม่มีความลังเล มีแต่ความตั้งใจเย็นชา
บนทางเท้า เหยื่อคนหนึ่งล้มลง กระเป๋าและรองเท้าสลับกันกระจัดกระจาย ใกล้ๆ นั้น คนที่เห็นเหตุการณ์ยืนนิ่งชั่วครู่ ก่อนจะรีบคว้าโทรศัพท์โทรขอความช่วยเหลือ แต่ความช้าเพียงเสี้ยววินาทีก็เพียงพอให้พวกผู้ร้ายพาเธอหายไปในความมืด
กลิ่นอับของฝุ่นและสนิมในโกดังร้างทำให้ลมหายใจแต่ละเฮือกของแพรพลอยขมคอ เสียงหยดน้ำจากเพดานเก่าดัง “ติ๋ง…ติ๋ง…” ซ้ำๆ เหมือนจับจังหวะหัวใจของเธอ
เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้น ภาพตรงหน้าพร่ามัวไปหมด
ศีรษะหนักอึ้ง ร่างกายชา ความเย็นของพื้นซีเมนต์ชื้นซึมเข้าสู่ผิว
“ที่นี่…ที่ไหน…” เสียงแผ่วเบาหลุดจากริมฝีปากที่แห้งผาก
แสงไฟดวงเดียวส่องมาจากมุมห้องเหมือนตั้งใจให้เห็นเพียงบางส่วน และในเงามืดนั้น...มีร่างหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้เหล็ก
วศินา หญิงสาวในชุดสูทเข้ารูปแต
