บทที่17
ตามใจ
ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง หลังจากที่ทานข้าวเช้ากันเสร็จแล้วภูผาก็พาซินอี๋มาเดินเล่นต่อที่ห้างสรรพสินค้าใกล้ๆ ต่อ ซินอี๋เดินด้วยความรู้สึกอึดอัด เพราะมือเรียวเล็กของเธอถูกมือหนากุมเอาไว้ตั้งแต่ลงจากรถ
“เป็นอะไร” ภูผาถาม เมื่อเห็นคนตัวเล็กเงียบผิดปกติ
“หนูไม่ชินที่มีคนเดินจับมือแบบนี้เลยค่ะ” ซินอี๋บอกเสียงเบา
“จะให้อุ้ม?” ภูผาเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงคำถาม
“กวนหนูอีกแล้วนะ หนูไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นสักหน่อย” ซินอี๋มุ่ยหน้าใส่ราวกับเด็กน้อยถูกขัดใจ
“ฝึกไว้จะได้ชิน นี่ก็เป็นอ**บทเรียนที่เธอต้องเรียนเหมือนกัน”
ซินอี๋ก้มมองฝ่ามือทั้งสองข้างที่กุมประสานกันเอาไว้ด้วยความหนักใจ แต่ถึงอย่างนั้นเธอเองก็พยายามปรับตัวให้ชินตามที่ภูผาบอก
“แล้วมาที่นี่กันทำไมเหรอคะ”
“อยากดูหนังไหม หรืออยากทำอะไรเป็นพิเศษ” ภูผาถามเสียงเรียบ
“พาหนูมาเดตเหรอคะ”
“รู้ได้ยังไง”
“ก็เคยเห็นในซีรีส์เกาหลีค่ะ”
