บทที่ 23
เมีย
ซินอี๋จ้องมองขวดแก้วที่ใส่น้ำกรดเอาไว้ด้วยความหวาดกลัว กลัวแม้กระทั่งไม่กล้าที่จะส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือใดๆ เช่นเดียวกับแพรวาที่มองหน้าซินอี๋ด้วยแววตาแดงก่ำ ก่อนจะสาดน้ำกรดไปที่ใบหน้าหวานด้วยความเคียดแค้น
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด” เสียงกรีดร้องดังขึ้น เมื่อขวดน้ำกรดตกแตกกระจายอยู่เต็มพื้น
แพรวาเซถอยหลังไปสองสามก้าวตามแรงกระชากจากทางด้านหลัง ก่อนจะดึงสติกลับมาตวัดสายตามองมาที่ภูผาด้วยสายตาอาฆาตแค้น
“มึงคิดจะทำอะไร” ภูผาตวาดลั่นด้วยน้ำเสียงโกรธจัดไม่ต่างกัน เขาแทบไม่อยากจะคิดเลยว่าหากเขามาไม่ทันมันจะเกิดอะไรขึ้น
“มองแพรด้วยสายตาแบบนั้นโกรธมากเลยเหรอคะ” แพรวาเชิดหน้าท้าทายอย่างไม่สะทกสะท้าน เพราะตอนนี้เธอเองก็ไม่มีอะไรต้องเสียอีกต่อไปแล้ว
“กูเตือนมึงแล้วใช่ไหม ว่าอย่ายุ่งกับเมียกู”
“เมีย? มันจะไม่ตลกไปหน่อยเหรอคะ ที่คุณเรียกเด็กกะโปโลที่พึ่งเจอได้แค่ไม่นานว่าเมีย ถ้านังเด
