บทที่ 39
หมาพ่อลูกอ่อน
ซินอี๋อมยิ้มให้กับภาพตรงหน้าด้วยความอิ่มเอมใจ ภาพที่ภูผากำลังอุ้มลูกน้อยเอาไว้ในอกด้วยความทะนุถนอมและที่สำคัญเขาแทบจะไม่ยอมห่างจากลูกเลย
"ขออุ้มบ้างสิคะ" เพลงขวัญมองภูผาที่ได้อุ้มหลานชายตัวน้อยอยู่คนเดียวด้วยสายตาอิจฉา
"เดี๋ยวตก"
"ไม่ตกหรอกค่ะ เพลงเคยอุ้มหลานมาก่อน"
"นั่นหลานเธอ แต่นี่ลูกฉันตกมาใครจะรับผิดชอบ" คำตอบของภูผาทำให้ทุกคนภายในห้องเริ่มเข้าใจว่าทำไมภูผาถึงไม่ยอมวางลูกลงสักที
"ไอ้คนหวงลูก เดี๋ยวลูกโตไปก็จะเบื่อขี้หน้ามึง" ติณณภพแทรกขึ้นด้วยถ้อยคำกระแนะกระแหน
"มึงเอาเวลามาดูลูกกูพาปอแก้วไปกินนมเถอะ" ภูผาตอบกลับแบบขอไปที พลางมองไปที่ปอแก้วลูกวัยขวบเศษของติณณภพกับปอไหม
"กูไม่ได้อยากมาเจอหน้ามึงหรอก กูแค่แวะมาดูหน้าหลาน ดุเป็นหมาพ่อลูกอ่อนเลยนะมึง" ติณณภพบอก
"เออ เข้าใกล้ลูกกูเดี๋ยวก็กัดเข้าให้" ภูผาตอบกลับด้วยน้ำเสียงจริงจัง ทำเอาคนในห้องต่างพากันถอนห
