เราสามคน

ทำความรู้จัก

กระเป๋าเดินทางใบใหญ่ ทำให้เธอเดินช้ากว่าเค้า นิติเทพมองคนที่กำลังเดินตามมาอย่างทุลักทุเล ก็ถอนหายใจ เค้ากำลังทำอะไรอยู่

" เดินไปเลย กับกระเป๋าอีกใบของคุณ ผมจะลากใบนี้เอง "

ชายหนุ่มบอกเสียงเรียบแล้ว คว้ากระเป๋าของเธอมาลากเอง อังค์วรายิ้มเจื่อน เธอเป็นตัวปัญหาตั้งแต่แรกเลยทีเดียว

แอร์สาวยิ้มกับชายหนุ่มที่มาเพียงลำพัง เค้าหล่อและดูแพงในเสื้อเชิ้ตสีเข้ม กางเกงทรงสุภาพ และรองเท้าผ้าใบ กับนาฬิกาหรูที่ข้อมือ

" สวัสดีค่ะ คุณนิติเทพ "

สาวสวยเปิดเอกสารแล้วพาเค้าเดินมาที่เก้าอี้นั่ง ชายหนุ่มดันตัวผู้หญิงด้านหลังเค้าให้เดินนำหน้ามาก่อน

" ไปคุณ เรานั่งด้วยกัน "

นิติเทพบอกกับเธอ เพราะเค้าจัดการทุกอย่างด้วยตัวเอง พร้อมกับส่งเอกสารเหล่านี้ไปให้เจ้าหน้าที่สถานฑูต ก่อนที่เจ้าหน้าที่จะเป็นคนส่งเอกสารเหล่านี้ให้เธอ

" ขอบคุณครับ " นิติเทพบอกขอบคุณแล้วดันตัวเธอให้นั่งลงทันที

" คุณทำไมรู้ว่าเรานั่งด้วยกัน " อังค์วราถามออกมา แล้วมองหน้าเค้า

" เรามาเริ่มกันใหม่นะคุณ ตอนนี้ เราอยู่บนเรือลำเดียวกันแล้ว ผมชื่อนิติเทพ เรียกว่า พี่เทพก็ได้ เพราะดูท่าว่า คุณจะอ่อนกว่ายัยทิพย์ น้องสาวผม "

ชายหนุ่มแนะนำตัว ไม่มีประโยชน์อะไรที่เค้าจะบึ้งตึงใส่เธอ ความสุขของหลานเป็นตัวตั้ง และ ทุกอย่างจะผ่านไปได้ ชายหนุ่มคิดเอาไว้ตลอด2วันที่ผ่านมา

" ดิฉัน ชื่ออังค์วราค่ะ เรียก อังค์ก็ได้ค่ะ " เธอแนะนำตัวออกไป นิติเทพมองรอบข้าง ก็รู้สึกว่า เครื่องพร้อมจะออกเดินทางแล้ว

การเดินทางครั้งนี้ จะต้องเปลี่ยนชีวิตเค้าไปแน่นอน ชายหนุ่มมองคนที่นั่งข้างๆ ที่มองออกไปข้างนอก เธอกำลังเศร้าใจไม่ต่างจากเค้า ความกังวลและความกลัว อยู่บนใบหน้าชัดเจน แม้ปากจะบอกว่า จะเลี้ยงหลานเอง แต่เค้ารู้ดีว่า มันไม่ง่าย

" คุณอยู่ที่ไหน " นิติเทพ ถามขึ้น เพื่อหาข้อมูล อังค์วราบอกชื่อคอนโดของตัวเอง และ เขตที่อยู่ของเธอ ชายหนุ่มพยักหน้า เธออยู่ไกลจากเค้า พอสมควร

" ไปทำงานยังไง " เค้าถามอีกครั้ง

" ขับรถค่ะ ฉันมีรถ " เธอตอบเค้าออกมา

" ผมทำงานที่โรงพยาบาล อยู่คอนโดเหมือนกัน แต่ห้องผม น่าจะกว้างกว่าห้องคุณ "

เค้าบอกด้วยน้ำเสียงปกติ ไม่ได้แสดงออกเลยว่า เป็นการดูถูกแต่อย่างใด อังค์วราพยักหน้า เธอมีคอนโดห้องเล็ก ที่ซื้อเอาไว้หลายปีแล้ว แถมยังต้องผ่อนอีกสิบปี กว่าจะได้เป็นเจ้าของ

" ถ้าเอาหลานมาอยู่ด้วย ใครจะเลี้ยงให้คุณ " นิติเทพเข้าประเด็นทันที เค้ามีโลกส่วนตัวอยู่แล้ว แต่การที่จะให้หลานไปอยู่กับอา ไม่ใช่ทางที่เค้าเลือก อัญญ่าต้องอยู่กับเค้า

อังค์วรารู้ตัวแล้ว เค้าอยากได้หลาน อยากเลี้ยงหลานแน่นอน

" ฉันจะหาเนอสซารี่ตอนกลางวันส่วนกลางคืน ฉันจะเลี้ยงเอง " เธอยังยืนยันเสียงแข็ง นิติเทพยิ้มกว้าง

" ที่โรงพยาบาลผมมีที่รับเลี้ยงเด็ก รับรองว่า ไว้ใจได้ แถมผมยังเป็นบุคคลากรของโรงพยาบาล สถานการณ์ของผมในตอนนี้ ที่โรงพยาบาลก็รับรู้และเข้าใจ แน่นอนว่า ค่าดูแลคงลดไปมากกว่า30% หลานจะปลอดภัยมากที่สุด ได้รับการดูแลจากพนักงานที่เรียนจบมาโดยตรง และที่สำคัญ ระหว่างวัน ผมจะไปหาหลานได้ตลอดเวลา "

อังค์วรากำหมัดแน่น เธอตะทำยังไง ในเมื่อเค้ามีแต้มต่อเหลือเกิน เค้าวางแผนการมาเป็นอย่างดี เตรียมพร้อมทุกอย่าง ภายในสองวันต่างจากเธอที่ยังหลงทางอยู่ตอนนี้

" คุณ คงเลี้ยงแกกลางคืนไม่ไหว คุณเคยเลี้ยงเด็กเล็กตอนกลางคืนหรอคะ ไม่ใช่เรื่องง่าย "

อังค์วราถามกลับไป นิติเทพส่ายหน้า เค้ายอมรับว่า ไม่มีประสบการณ์เรื่องนี้เลย แต่เค้าจะพยายามให้มากที่สุด

" ไม่ครับ ไม่เคย " อังค์วรายิ้มเมื่อได้รับคำตอบ เค้าคงคิดว่าง่าย ที่จะเลี้ยงหลานได้ ในตอนกลางวันและตอนกลางคืน

" แล้วคุณ เคยเลี้ยงหรอไง มีลูกแล้ว มีหลานแล้ว มีประสบการณ์แล้วหรอ " เค้าย้อนถามเธอทันที

" ไม่ค่ะ ไม่เคย แต่ฉันเชื่อว่า ฉันทำได้แน่นอน " เธอตอบเค้าไป เสียงหนักแน่น

นิติเทพส่ายหน้า เด็กไม่โตกำลังเถียงแบบเอาแต่ใจ ตัวเองยังร้องไห้หน้าแดงตาแดงอยู่จนถึงตอนนี้ จะเอาสติที่ไหนมาเลี้ยงหลาน

แอร์สาวเริ่มเสิร์ฟน้ำดื่มและของว่าง เมื่อบินได้ระดับ สาวสวยมองคนที่สองที่นั่งด้วยกัน ก็พบว่า ไม่ได้สวีทหวานอะไร อาจจะเป็นเพื่อนร่วมงาน หรือ คนรู้จัก ก็เป็นได้

" ถ้าต้องการอะไร เรียกได้นะคะ " สาวสวยบอกชายหนุ่ม อังค์วรายิ้มออกมา เธอลืมไปได้ยังไง ว่าเค้ามีแฟนไหม ไม่งั้น หลานเธอคงแย่

" ถ้าคุณเอาอัญญ่าไปเลี้ยง แล้วแฟนคุณ จะไม่มีปัญหาหรอคะ "

เธอถามเพราะมั่นใจว่าตัวเองไม่มีปัญหาแน่นอน ผู้ชายใจแคบคนนั้น ไม่มีวันที่จะได้รับความรักและความจริงใจจากเธออีกแล้ว

" ผมไม่มีใคร คุณไม่ต้องห่วงหรอก ห่วงตัวคุณเองก่อนเถอะ ถ้าเลี้ยงหลานจริงๆ จะเอาเวลาไหน ไปเที่ยวกับแฟน "

นิติเทพย้อนถาม เค้ามองแวบเดียวก็รู้ว่าเธอหน้าตาดี แม้วันนี้จะซูบซีดไปมากกว่าเดิม แต่ก็ยังมีเค้าโครงว่าสวยอยู่ดี และสวยแบบนี้ ไม่โสดแน่นอน

" อย่าห่วงเลยค่ะ ฉันมีเวลาให้อัญญ่าแน่ เลิกงานห้าโมงตรง ฉันจะไปรับหลานที่โรงพยาบาลของคุณได้ไม่เกิน หกโมงเย็น เราสองคนอาหลานจะทานอาหารด้วยกัน อาบน้ำ และเล่นกัน จนกว่าจะเข้านอน "

เธอยอมถอยให้เค้าแล้ว หากเค้าจะพาหลานไปดูแลในตอนกลางวัน และให้เธอเลี้ยงในตอนกลางคืน

นิติเทพส่ายหน้า เพราะเวลาอาหารเย็น มันช้าเกินไป

" คุณจะให้หลานทานมื้อเย็น ดึกขนาดนั้นได้หรอ "

อังค์วรา มองนาฬิกาข้อมือทันดึกไปจริงๆ อัญญ่าควรทานมื้อเย็นตั้งแต่เธอเลิกงาน

" ถ้าคุณจะกรุณา รบกวนช่วยดูแลอาหารเย็นให้หลานจะได้ไหมคะ "

เธอถามเค้าตาปริบๆ การมีแต่อารมณ์ไม่ได้ช่วยอะไร นอกจากยอมรับไปตามตรง

" ผมเลิกงานสี่โมงเย็น ขึ้นรถไฟฟ้าไม่กี่นาทีก็ถึงคอนโด หลานจะได้ทานอาหารเย็นที่คอนโดกับผม "

" แล้วฉันไปรับมานอนกับฉันที่คอนโด ช่วงเย็นได้ไหมคะ "

เธอพยายามหาช่องทาง

นิติเทพส่ายหน้า

" ผมมีทางเลือกให้คุณสองทาง คุณคิดเอา

1.ย้ายมาอยู่กับผม มาช่วยกันเลี้ยงหลาน หรือ

2. ผมย้ายไปอยู่กับคุณแล้วช่วยกันเลี้ยงหลาน

คิดเอานะ อังค์วรา "