ชิงรักนายมาเฟียร้าย

มองฟลัวคลับ สถานบันเทิงชื่อดังอันดับหนึ่ง ในจังหวัดเชียงใหม่ ที่มุมหนึ่งของบาร์มีหญิงสาวร่างบอบบางนั่งอยู่เพียงลำพัง เธอ...น้ำหอม พิมพ์ชนก มณีรัตน์สกุล อายุ 23 ปีหญิงสาวใบหน้าสวย อยู่ในชุดเดรสผ้าซาตินสีแดงเพลิงที่โอบรัดเรือนร่างอย่างยั่วยวน ส่วนเรียวปากสีหวานถูกแต่งแต้มด้วยลิปสติกสีแดงสด พร้อมกับสีผมสีดำขลับดัดเป็นลอน เข้ากับผิวขาวเนียนราวหยดน้ำนม “คุณผู้หญิงคะ เครื่องดื่มที่สั่งได้แล้วค่ะ” เสียงพนักงานเสิร์ฟสาวดังขึ้นพร้อมกับแก้วค็อกเทลสีเข้มจัดวางลงตรงหน้า น้ำหอมพยักหน้ารับเบา ๆ ก่อนจะยกมันขึ้นกระดกจนหมดในรวดเดียว ความร้อนแรงจากแอลกอฮอล์แล่นผ่านลำคอไปจนถึงอก แต่แทนที่จะเบาลงกลับยิ่งกดทับหัวใจให้หนักหน่วงกว่าเดิม “หึ…” เธอหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยันตัวเอง มุมปากโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด “น้ำหอม… ชีวิตเธอถึงกับพังได้ขนาดนี้เชียวเหรอ” คนตัวเล็กพึมพำ ก่อนที่ภาพความทรงจำเมื่อปีก่อนสิบกว่าปีก่อนผุดขึ้นมาอย่างไม่อาจห้ามได้ วันที่พ่อพาเมียน้อยเข้าบ้าน พร้อมกับหญิงสาวที่แสร้งทำตัวอ่อนหวานแต่แฝงเล่ห์ร้าย นั่นคือจุดเริ่มต้นของหายนะในชีวิตเธอ แม่แท้ ๆ ของเธอ… ผู้หญิงที่อ่อนโยนที่สุดในโลก ค่อย ๆ ตรอมใจตายท่ามกลางการเหยียบย่ำศักดิ์ศรี และเมื่อแม่จากไป น้ำหอมก็ไม่ต่างอะไรจากตัวตลกที่ถูกกลั่นแกล้งสารพัดในบ้านหลังนั้น แต่สิ่งที่เจ็บลึกที่สุด… คือความทรงจำในวัยมัธยมปลาย ช่วงเวลาที่เธอเคยมี “รักแรก” กับ ราเชน ชายหนุ่มที่เธอคิดว่าเป็นคนเดียวในโลกที่คอยปกป้องและโอบอุ้มหัวใจเธอเสมอมา ทว่าชะตากลับเล่นตลก… ราเชนไม่ใช่ใครที่ไหน แต่คือ น้องชายแท้ ๆ ของแม่เลี้ยง ซึ่งมีสถานะทางกฎหมายเป็น “อาของเธอ” และที่เลวร้ายไปกว่านั้น เขายังมีคู่หมั้นที่ถูกวางตัวโดยครอบครัวไว้อยู่แล้ว รักครั้งแรกจึงกลายเป็นรักต้องห้ามที่จบลงด้วยความทรมานยากจะลืม น้ำหอมถูกใส่ร้ายว่า “คิดวางยาเพื่อปีนขึ้นเตียงเขา” เรื่องอื้อฉาวนั้นแพร่สะพัดไปทั่ววงสังคมชั้นสูง และเพื่อปกป้องชื่อเสียงตระกูล พ่อจึงเลือกโยนเธอทิ้ง ส่งมาอยู่เชียงใหม่อย่างไร้ค่า นั่นแหละ… คือสาเหตุที่วันนี้ น้ำหอมต้องนั่งอยู่ในบาร์หรูแห่งนี้ ราวกับคนแปลกหน้าที่กำลังดื่มลืมความจริงอันโหดร้าย ความเป็นคุณหนูสูงศักดิ์หายไปหมดสิ้น เหลือเพียงหญิงสาวที่โลกทั้งใบพากันเหยียบย่ำ “น้องคะ ฉันสั่งเพิ่มอีกหนึ่ง” เสียงหวานที่แหบพร่าด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ดังขึ้น น้ำหอมยกมือเรียกพนักงานคนเดิมอย่างไม่แยแส พนักงานก้มหน้ารับคำก่อนหันไปจัดแก้วใหม่ให้ทันที ทว่ารอบ ๆ ตัว กลับเต็มไปด้วยเสียงซุบซิบกระซิบกระซาบที่ดังแทรกเข้ามาในโสตประสาทอย่างเจ็บแสบ “แก…นั่นใช่คุณหนูใหญ่ของตระกูลมณีรัตน์สกุลไหม” “หืม ไหนอ่ะ?” “นั่นไง…คนที่แต่งตัวแซ่บ ๆ นั่งคนเดียวตรงบาร์” “อ๋อ… ฉันว่าใช่นะ ข่าวน่าจะจริงว่ะ” “ก็ใช่น่ะสิ คนที่ว่าใจแตกจะปีนขึ้นเตียงไปเอากับอาของตัวเองอ่ะนะ… ดูการแต่งตัวแล้ว คงไม่ผิดหรอก” เสียงหัวเราะหยันดังปะปนมากับจังหวะเพลง น้ำหอมได้ยินทุกคำชัดเจน แต่เธอกลับเลือกเพียง… นิ่ง ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มออกมาเล็กน้อย คล้ายเย้ยหยันตัวเองเสียมากกว่าตอบโต้ ใช่สิ…จะให้เธอแคร์อะไรอีก? ชื่อเสียงที่เคยหวงแหนมันถูกเหยียบย่ำจนป่นปี้ไปหมดแล้ว เธอกลายเป็นตัวตลกในสายตาสังคมไปตั้งแต่วันนั้น วันที่ถูกตราหน้าว่า “ผู้หญิงใจง่าย” ที่คิดวางยาจะปีนขึ้นเตียงผู้ชายที่ควรจะเป็นญาติผู้ใหญ่ของตัวเอง จะสู้ไปเพื่ออะไร ในเมื่อความจริงไม่มีใครอยากฟัง และทุกคนก็พร้อมจะเชื่อเรื่องที่ทำร้ายเธอมากที่สุดอยู่แล้ว อึก! น้ำหอมยกแก้วใหม่ขึ้นมาอีกครั้ง แสงไฟสีแดงสะท้อนกับของเหลวในแก้วราวกับเลือดสด ๆ เธอยิ้มบาง ๆ ก่อนจะกระดกลงไปอย่างไม่ลังเล “หึ…ใช่แล้วล่ะ” เธอพูดกับตัวเองเบา ๆ ราวกับสารภาพบาป “ฉันมันก็แค่ผู้หญิงเลว ๆ คนหนึ่งเท่านั้นเอง”