เช้าวันเสาร์
“พี่เว่ย…อย่าขับเร็วสิคะ เดี๋ยวลูกตกใจ”
เสียงหวานเอ่ยขึ้นจากเบาะข้างคนขับ ขณะมือเรียวลูบหน้าท้องที่เริ่มป่องขึ้นอย่างอ่อนโยน
“พี่ไม่ได้ขับเร็วนะ แค่เจ็ดสิบเอง” ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบ ทั้งที่รถสปอร์ตคันหรูของตระกูลเตโชพัฒน์กำลังแล่นบนถนนด้วยความเร็วเกือบหนึ่งร้อยสิบ
น้ำหอมปรายตาใส่เขา “อันนี้เขาเรียกว่าเร็วแล้วค่ะพี่เว่ย ไม่ใช่ขับเร็วเหรอคะ!”
“งั้นเดี๋ยวพี่ให้วินขับแทนไหม?” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ แต่แววตาเจือแววขำ ก่อนจะลดเกียร์แล้วชะลอรถ “ก็แค่ตื่นเต้นนิดหน่อย”
“ตื่นเต้นอะไรคะ”
“ก็วันนี้พี่จะได้เห็นลูกเป็นครั้งแรก…จะให้ไม่ตื่นเต้นได้ยังไง”
น้ำเสียงทุ้มต่ำแต่แฝงด้วยความอบอุ่นนั้นทำให้น้ำหอมหลุดยิ้มออกมา ความทรงจำมากมายแล่นย้อนกลับมา จากวันที่ทั้งคู่เกือบสูญเสียกันไป จนถึงวันนี้ที่หัวใจของพวกเขาเต้นจังหวะเดียวกันจริง ๆ
ที่โรงพยาบาลศิริเวช แผนกสูตินรีเวช
ภายในห้องอัลต
