5 นาทีต่อมา
ภายในห้องรับรองใหญ่ของคฤหาสน์เตโชพัฒน์ เว่ยหลงยืนพิงเคาน์เตอร์ไม้สักขณะพูดคุยกับแม่บ้านเรื่องการจัดห้องพักให้เรียบร้อย น้ำหอมที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ยังดูเก้ ๆ กัง ๆ กับบรรยากาศหรูหรารอบตัว
หลังจากแม่บ้านบางคนเดินออกไป เธอจึงหันมามองเขา พลางพูดเสียงเบา
“พี่เว่ยคะ… ฉันมีเรื่องจะขอหน่อยได้ไหม”
“ว่ามาสิ” เขาตอบสั้น ๆ แต่ยังไม่ละสายตาจากเอกสารในมือ
“คือ… พอมีเวลาช่วยซื้อโทรศัพท์ให้หน่อยได้ไหมคะ เดี๋ยวฉันคืนเงินให้ทีหลัง”
เว่ยหลงเงยหน้าขึ้นมองเธอเพียงแวบเดียว ก่อนยื่นโทรศัพท์ของตัวเองให้โดยไม่ลังเล
“ไม่ต้องซื้อ ใช้ของพี่ไปก่อน”
น้ำหอมรีบโบกมือ
“ไม่เอาค่ะ ฉันแค่ขอยืมเงิน ไม่ได้จะยืมโทรศัพท์ พี่ใช้ของแพงขนาดนี้ ข้อมูลลูกค้า ไหนจะติดต่องานอีก ไว้ใจกันง่ายเกินไหมคะ”
เขายักไหล่เบา ๆ แล้วพูดเรียบ ๆ
“ไม่เป็นไร ใช้ได้ตามสบายเลย ยัยลูกแมวของพี่ไม่ใช่โจรหรอก… ใช่ไหม?”
คำว่า ยัยลูกแมวของ
