ครึ่งชั่วโมงต่อมา
ครืด~
เสียงประตูห้องไอซียูเปิดออกอีกครั้ง หลังจากเวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง
คุณหญิงเล็กเดินนำออกมาในชุดผ้าไหมสีอ่อน หน้าตานิ่งสงบเหมือนไม่ใช่คนเดียวกับเมื่อครู่ที่พูดวางแผนร้ายในห้อง
น้ำหอมที่นั่งรออยู่กับเว่ยหลงรีบลุกขึ้นยืนทันที
“คุณแม่…” เธอเอ่ยเรียกเสียงเบา ยังมีแววเกรงใจปนสับสนในดวงตา
คุณหญิงเล็กยกมือขึ้นเล็กน้อย “เรียกแม่อย่างนั้นก็ดีแล้วจ้ะน้ำหอม มาคุยกันหน่อยไหม”
น้ำเสียงนั้นนุ่มจนเกินจริง เหมือนจะปราศจากพิษภัยใด ๆ
เว่ยหลงมองหน้าหญิงวัยกลางคนอย่างจับสังเกต สัญชาตญาณของนักล่าในตัวเขาเตือนว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล
แต่เมื่อเห็นน้ำหอมพยักหน้าเบา ๆ เขาก็ยังยอมปล่อยมือให้เธอเดินไป เพราะไม่อยากให้เธอรู้สึกเหมือนถูกกักขัง
ไม่รอช้าคุณหญิงเล็กพาเธอเดินออกมาจนถึงมุมระเบียงของโรงพยาบาล ที่มองเห็นแสงไฟจากถนนใหญ่ส่องลอดกระจกเข้ามา
ลมจากเครื่องปรับอากาศพัดเบา ๆ ทำให้
