ซิ่วอิงมิได้ตอบท่านอ๋อง นางเผลอหลับไปแล้วหลังจากที่ได้ยินว่าเขาจะไม่ไปไหนหัวใจของนางก็พลันอบอุ่นขึ้นมา แม้นว่าจะดูเหมือนเห็นแก่ตัว
แต่ในบริบทของสตรีตั้งครรภ์ช่วงสองเดือนแรกเป็นช่วงที่ภาวะอารมณ์ของนางจะแปรปรวนมากที่สุด นางเพียงแค่ต้องการความปลอดภัยเท่านั้นในเมื่อเขารับปากว่าจะอยู่ด้วยนางก็หลับสนิทไปทั้งคืน….
สามวันถัดมา
“ข้าต้องกินยานี่…ไปอีกนานเท่าใดกัน”
“คุณหนูเจ้าคะ นี่เป็นยาบำรุงครรภ์ช่วงนี้ท่านต้องดื่มนะเจ้าคะ แม้ว่ากลิ่นมันจะรุนแรงแต่ก็….เพื่อ…”
“ก็ได้ ๆ พอแล้วอย่าพูดเยอะเลยรีบเอามาเถอะ”
กลิ่นของยาบำรุงครรภ์ที่หมอหลวงจัดมาให้มีกลิ่นที่ซิ่วอิงไม่ชอบอยู่แต่นางก็ต้องฝืนกินเข้าไป นางจำกลิ่นของหญ้าชนิดนี้ได้เพราะนางเคยได้กลิ่นมันในครั้งแรกที่หมัวมัวสั่งให้คนไปต้มมาให้ กลิ่นมันแรงเตะจมูกทำเอานางอาเจียนไปหลายครั้งกว่าจะกลั้นใจดื่มลงไปจนหมด
“ข้าคงไม่อาเจียนออกมาหรอกนะ ขอน้ำหน่อยเร็ว ๆ
