ดาบในมือท่านอ๋องพลันหล่นลงไปที่พื้น สายพระเนตรจ้องมองใบหน้าเปื้อนน้ำตาของพระชายาและยังคงเกาะชั้นวางอาวุธในห้องของเขาเอาไว้แน่น
ด้วยความตกพระทัยแปลกใจระคนดีใจจนแทบจะกระโดดตัวลอยหากพระชายาของพระองค์มิได้ยืนมองด้วยสายตาโกรธแค้นเช่นนี้
“อะไรนะ….เมื่อครู่นี้เจ้าบอกว่า….”
“ออกไป!! พระองค์อยากไปนักก็รีบไปเลย!!”
“อิงเอ๋อร์…เจ้าบอกว่าเจ้ากำลังตั้งครรภ์งั้นหรือ เรากำลังจะมีลูกด้วยกันเหตุใดเจ้าไม่บอกข้า”
“พระองค์เองยังมีเรื่องที่ไม่ได้บอกหม่อมฉันเลยนี่เพคะ”
“เจ้าก็เลยปิดบังข้างั้นหรือ ซิ่วอิงนี่มันเกินไปแล้ว!!”
“เกินไปอย่างไรเพคะ เรื่องที่หม่อมฉันตั้งครรภ์หมอหลวงพึ่งตรวจพบเมื่อเช้าตอนที่หม่อมฉันอาเจียนหลังกินอาหารเช้าเข้าไป พระองค์ทรงประชุมอยู่ในวัง หมัวมัวจึงเรียกหมอหลวงมาตรวจจึงได้รู้ เดิมทีคิดว่าตั้งใจจะทูลกับพระองค์ในคืนนี้ แต่สิ่งที่พระองค์บอกกับหม่อมฉันคือจะออกไปข้างนอก!!”
“แต่ว่า!! เร
